Waterloo(p)

Het naar huilbui neigende vrouwtje begon zachtjes tegen mij aan te tranen.
Weet u zei ze, er is altijd wel iets dat stoelt op verdriet, dan krijg ik het te kwaad en komen als vanzelf de waterlanders.
Heeft u al eens geprobeerd de zonnige kant van het leven te zien, vroeg ik quasi pedagogisch.
Natuurlijk, zei het vrouwtje met lichte toorn in haar betraande stem, alles heb ik gedaan, antidepressiva, lichttherapie, yoga, kortom het hele scala aan mogelijkheden heb ik doorlopen en dit allemaal zonder noemenswaardige vorderingen.
'Maar heeft het leven voor u dan nog wel zin', vroeg ik haar met een zweem van sensatiezucht.
Dit had ik bij nader inzien beter niet kunnen doen, want hierop barstte ze los in in een waterloo(p) die qua omvang zelfs Napoleon Bonaparte op de vlucht zou hebben gejaagd.

Met een gedegen schoolslag,'goddank destijds nog bij de watervrienden geleerd', wist ik het vege lijf te redden.
Ik nam me daarna stellig voor, nooit meer zulke levensbedreigende vragen te stellen.

Schrijver: Lejo van Kuijeren, 7 maart 2007

lejovkhotmail.com

verdriet water zwemm water zwemmen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 44 stemmen 2.786