Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Leukemie

Ziek is hij, doodziek. Wat moet je ermee. Moet je meevoelen, zeggen hoe erg het is?
Of moet je zeggen dat hij moet leven en er voor moet vechten. Ik weet het niet.

Het is verschrikkelijk, een acute vorm van leukemie. Hij wil dood en wil niet meer.
Hij wil steun maar heeft alleen maar contact met zijn twee kinderen.
Wat moet hij zich ellendig en alleen voelen.
Ik praat als Brugman. Dat ze zoveel kunnen tegenwoordig en dat het echt te overleven is. Ik geloof mezelf op dat moment.
Iedereen doet meewarig en ontzet vertelt hij.
Sterkte wenst iedereen hem.
Hij zou er alleen maar nog zieliger door worden, bedenk ik me als ik dat ook zou doen.
Ik wens hem succes en zeg dat ik hoop dat de behandeling aanslaat.
Hij zegt dat hij leeft op mijn hoop en dat hij zich daar aan vasthoudt.
Succes met de chemotherapie en ik zeg hem dat het een harde strijd wordt, maar dat hij koppig genoeg is om te winnen.
Dat ik daar van overtuigd ben.
Hij zegt dat hij leeft op mijn hoop en dat hij zich daar aan vasthoudt.

Een paar dagen later belt hij met heel zwakke stem en zegt dat het een vorm is waarvan maar 20% het haalt.
De moed zinkt mij in de schoenen.
Hij is apart gelegd omdat hij steeds van die droge kuchjes heeft.
Hij is wanhopig.
Ik kan er niet van slapen.
Waarom heb ik dit leed op mijn schouders?
Waarom trek ik me dit zo aan?
Misschien omdat ik niet zoveel familie meer heb.
Misschien omdat ik hem toevallig ken?

Hij ligt aan de andere kant van Nederland in het ziekenhuis en ik weet dat ik hem niet ga opzoeken.
Ik voel me schuldig...

Schrijver: Eva Mensch, 12 september 2007


Geplaatst in de categorie: ziekte

2.9 met 8 stemmen 9.621



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)