Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

onder een sterrenhemel

Ik kwam mank aanlopen, zag je met je hoofd op je armen liggen, in het restaurant van het ziekenhuis, op tafel.
Ik had toen al moeten voelen, welke wending deze ontmoeting zou nemen, maar voelen begint steeds meer van mij te vervreemden. Of ik van gevoel. Er ligt in ieder geval een waas van methadon tussen mij en alles daarbuiten.

Een soort vertrouwde onverschilligheid, die me draagt door de lengte der dagen, op de afdeling psychiatrie.

Jij zou mij gaan vertellen dat je het niet meer aan kon zien, hoezeer jouw beste vriendin zichzelf aftakelde, en jij daartegen machteloos stond. Je wilde hulpverlener zijn, vriendin, moeder en als het even kon het hele team van de afdeling, maar je bleek degene te zijn, die me vertelde dat ik geen verwachtingen meer hoefde te koesteren. Want toen ik vroeg wat ik kon verwachten, antwoordde je met een leeg "niets": een allesomvattend antwoord, als antwoord op de pijn die het met zich bracht.

de vicieuze cirkel bracht ons bijna twee jaar terug in de tijd. Om ons te laten voelen, wat we toen niet konden weten. Ik de eenzaamheid, jij de machteloosheid. Voelen wat toen zo ver van ons af leek te staan.

Ik tel de sterren. Welke ooit zullen vallen, ter vervulling van een wens. Ik wens jou als wie ik me toen heb gevoeld. Dan weet ik in ieder geval de leegte die nu in je leven is. En dat niemand deze zal begrijpen of erkennen. Het zal iets zijn, wat zal moeten wachten, tot het ooit tussen ons besproken wordt. Dat toen...toen ik jou geworden was.

ik voel me mijlever van jou verwijderd, vertel ik grote beer. en kleine beer begrijpt me.

Schrijver: Stephanie-Joy, 29 oktober 2007


Geplaatst in de categorie: vriendschap

3.7 met 7 stemmen 872



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)