Zonneschijn en Eenzaamheid

De eenzaamheid lijkt haar te verstikken.
Opstaan om weer te gaan zitten.
Alle zin om iets te doen verloren, niet wetend wat ze moet beginnen.
Kon ze maar even ergens naar toe.
Voor de zoveelste keer pakt zij haar adresboek.
Om nog eens door te kijken of er iemand in staat waar zij eens langs kan gaan.
Zuchtend en met tranen in de ogen gaat ze weer zitten, het boekje in haar hand.
Hoe vaak heeft ze het nu al doorgekeken.
Twee maal, vier maal wat maakt het uit.
Eigenlijk weet ze niet wat ze er van verwachtte, dat er ineens namen instonden van mensen die ze niet kent.
Was dat maar mogelijk, dat daar ineens iemand stond, die zij zelf al lang vergeten was.
En bij die naam de herinnering aan een leuke tijd, een leuk persoon.
Met als laatste woorden: je vergeet toch niet om nog eens langs te komen!

Verdrietig kijkt ze nogmaals het hele boekje door.
Vroeger toen haar moeder nog leefde was het nooit een probleem.
Feestdagen dat was altijd bij moeders, maar moeders is er niet meer!
Het ouderlijke huis verkocht, omdat haar vader meteen bij zijn nieuwe vriendin ging wonen.
Vanaf dat moment zijn feestdagen een verschrikking geworden.
Met de verkoop van het ouderlijk huis was er voor haar veel meer weg gegaan dan alleen het huis, met name ook háár thuis.
Het laatste plekje op deze aarde waar ze altijd naar toe kon gaan.

Het altijd lachende ronde gezicht van haar moeder komt voor haar geest.
Mama, wat miste zij haar. Ze denkt terug aan die tijd, dat haar moeder nog leefde.
Haar moeder had haar nooit in de steek gelaten en altijd achter haar gestaan. Hoe bont ze het ook wel eens maakte.
Thuis was altijd een plaats, waar voor iedereen altijd de deur open stond.
Was zij zichzelf het maar meer bewust geweest, hoe belangrijk dat was.
Waarom, mama, ben je zo snel heen gegaan?

Ze zit daar nog steeds met het boekje in haar hand.
Maar er komt een lach om haar mond.
Zo terugdenkend aan haar moeder beseft zij ineens hoe gelukkig ze eigenlijk is geweest.
Met een moeder die haar nooit heeft laten vallen.

Hoe is het mogelijk, de zon schijnt ineens.
En langzaam leg ze het boekje opzij.
Staat ineens op en draait een rondje zo blij.
Want er is een ding waar ze zeker van was.
Dat dit het nog steeds voortdurende contact met haar moeder is.
Zelfs nu is zij nog niet alleen en door de zon weet ze dat haar moeder nog naar haar kijkt.
Dat hadden ze samen afgesproken toentertijd.
En voor even is de pijn en het verdriet vergeten.
Ook al heeft ze het niet zo vaak gezegd, haar diepe oprechte liefde voor haar moeder is echt.

Dank je mama, je hebt gelijk, het is mijn tijd nog niet.
Er zijn nog zoveel dingen te doen en wat is dan eenzaamheid.
Bedankt mama voor elke zonnestaal.

Schrijver: E van Dam, 24 maart 2008

evertjetelfort.nl

Biografie van deze schrijver

Herrinnering mama zo mama zonnestraal

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 518