Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De verschrikkingen van het ouderschap

Dodelijk versleten zit ik op een donkere, druilerige zondagochtend aan de ontbijttafel. Ik ben geradbraakt en ik kan nauwelijks uit mijn ogen kijken van de slaap. Wanneer was het toch dat ik hevig naar een zwangerschap verlangde. Een dikke buik, een kind en alles dat daarbij hoorde. Dochterlief zit op haar kamer en laat zich terecht niet zien. Die hele natte zondagochtend zitten we op ons eigen eilandje te wachten tot de vredesduif zich aan zal dienen.

'Als ik er ben, dan bel ik gelijk,' beloofde ze, terwijl ik de reflectiebanden om de mouwen van haar regenjack bond. Ze slingerde op haar fiets de straat uit, op weg naar haar oppasadres. Ik had een rustig avondje in het vooruitzicht, want ze zou daar blijven slapen. Ik liet de hond uit en nestelde me vervolgens met een boek op de bank.

Het was negen uur en plotseling realiseerde ik me dat ze nog niet had gebeld. Mijn hart klom in mijn keel. Ik greep de hoorn van de haak, draaide het nummer, maar er werd niet opgenomen. Misschien was ze bezig met een ziek kind. Ik pakte mijn boek en drukte gelijk de herhaaltoets in. Geen gehoor. En nog steeds geen gehoor. Intussen was er een half boek teloor gegaan. Ik begon mezelf te kwellen. Ik zag haar al liggen aan de voet van die immens hoge flat.

Angst en boosheid vochten om de eerste plaats. Waarom belde dat mormel niet? Het was inmiddels half elf en ik had kramp in mijn oor van die rothoorn. Ik moest hem toch even met rust laten, want zo kon ze mij zeker niet bereiken. Ik belde een buur, maar die was in gesprek. Ik belde een vriendin, en die nam gelukkig op. De telefoon naar buiten was in ieder geval in orde. Ze belde terug en ook dat lukte. 'Zullen we er even heen rijden?' vroeg ze. Iemand laat in de avond voor mijn karretje spannen is niet mijn gewoonte, maar op dat moment omhelsde ik haar voorstel. In de wetenschap dat die zenuwslopende onzekerheid dadelijk voorbij zou zijn, stapte ik bijna blij bij haar in.

De flat was gelukkig beter verlicht dan in mijn angstige verbeelding. Ik rolde zowat de auto uit en nam een spurt naar de hal. Pijlsnel zocht ik de namen af en toen ik, na mijn drifig aanbellen, haar zorgeloze stem door dat blikkerige microfoontje hoorde, sloeg ik pas goed op tilt. 'Oh, sorry mam, vergeten,' hoorde ik haar schrikken. En op de 10de etage van een wildvremde flat heb ik haar stevig de mantel uitgeveegd. Schuldbewust liet ze de overspannen woordenstroom over zich heen komen. 'Het nummer was die week veranderd in een geheim nummer, zei ze timide. 'Dat hoorde ik vanavond pas.'

Opgelucht, maar toch nog behoorlijk kwaad over de weggegooide avond, zat ik even later weer in de auto op weg naar huis. De vriendin, gezegend met twee van hetzelfde soort, grijnsde me zijdelings toe. 'Wen er maar vast aan,' zei ze lachend,' dit zijn nu eenmaal de verschrikkingen van het ouderschap.'

Maar als u dacht dat de rust was weergekeerd, dan hebt u het mis. Om één uur lag ik in bed om er om zes uur weer naast te staan. Háár wekker die nog stond ingesteld op de tijd dat ze die ochtend op moest om naar haar weekendbaantje te gaan, rammelde me uit mijn slaap. Langs een grommende hond en struikelend over háár schooltas, lag ik tenslotte languit op háár bed op zoek naar het knopje dat de wekker het zwijgen op moest leggen. Ik vond het niet snel genoeg en agressief trok ik met een ruk de stekker aan zijn draad uit het stopcontact. Het flikkerde en het spatte. En ik niet minder. Die zal er morgen van lústen, nam ik me driftig voor. Dit zal ze me geen tweede keer flikken.

Plotseling staat ze midden in de kamer, en alsof er niets is voorgevallen, zegt ze: 'Mam, je vindt het vast niet erg als ik vanavond nog even op ga passen.' Ik zie een overrompelende glimlach, en zachtjes zegt ze: 'Ik heb het eigenlijk al beloofd.' Ik ben verpletterd. Wild kijk ik haar aan en mijn kwaadheid laait in alle hevigheid op. Ze slaat grijnzend een arm als een lasso om mijn nek, drukt een stevige kus op mijn wang, om vervolgens in mijn oor te fluisteren: 'Ik bel nu echt! Ik beloof het je.'

Schrijver: Areth, 3 juni 2008


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.5 met 13 stemmen 968



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)