Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Hondenhemel

Piepje was de eerste hond die ik kende. Hij was een echte trouwe strand- en zeehond. Toen hij er niet meer was, vertelde mijn moeder dat hij naar de hondenhemel was gegaan.
De volgende hond, Puk, haalden we uit het asiel. Hij bleek de aardigste valse hond ter wereld. Wat kun je verwachten als je eerste baas je alleen patat en slaag geeft? Uit gaan met Puk was een hele toer. Je moest hem vangen met een lasso, anders stonden zijn tanden in je hand.
Plato, ook een reu, verwierf in ons gezin faam als de hond die de kittens van de poes trouw gezelschap hield. En hun achterlijfje schoonlikte na elk plasje of drolletje. Natasja, een teefje ditmaal, kwam met een van mijn broers meelopen uit het niets. En – na 2 x 7 pups het leven te hebben geschonken – ging zij er ook in op. Toen zij oud was en doodziek nam zij opnieuw een radicaal besluit. Na vergeefs aan de deur van mijn slaapkamer te hebben gekrabd – om bij haar baas te sterven? – verliet zij het huis en verdween voorgoed in de bossen.

En Foxy…
Wat een trouwe wandelmaat is zij al die jaren geweest. Of het nou een blokje van 500 meter was of een tocht van 25 kilometer, mee wilde ze. Met gemak liep ze de route twee of drie keer, want haar neus voerde haar ver buiten de gebaande paden. Eens vond ze een donsballetje op een akker. Kwispelend keek ze me aan, met haar koppie scheef. Het verenhoopje dat ze trots wilde laten zien, bleek een jonge kievit. We brachten het vogeltje snel terug naar de kievitouders. Zeuren, klagen of chagrijnig zijn kwam in Foxy’s hondenwoordenboek niet voor. Nou ja, als er een lekkerbekje vers van de markt op het aanrecht lag, wilde ze wel eens een ongeduldig jankje loslaten.
We wilden haar ook het moederschap gunnen. Dus koppelden we haar op een grijze dag in december aan Donald, een Markiezenreu. Aan de deur van Donald betaalde ik dekgeld – de somma van 100 gulden - aan zijn baasje. Hoewel volgens de standaards van de Markiesjes vereniging volledig legaal, voelde het als een louche betaalde liefde transactie. Foxy echter genoot ten volle van de geboden kans. Ze wilde het voor dat geld wel tien keer doen. Na de tweede keer achtervolgde ze Donald tot achter de kerstboom. Donalds blik verraadde hulpeloosheid en bewondering voor de energie van die losgeslagen amoureuze teef. Om zowel de kerstboom als Donalds rust te redden, grepen de baasjes in en maakten een einde aan de romance.

Een van de weinige nadelen van leven is de ouderdom. Die trof Foxy langzaam maar zeker.
De laatste dagen kon ze niet meer lopen. Met een lange sjaal ondersteunden we haar achterlijf, rondjes lopend in de tuin. De avond ervoor at zij voor het eerst in haar ruim zestienjarige leven haar bakje niet leeg. Om halfnegen die ochtend vonden we haar in de keuken. Foxy’s lijf was nog warm. Lag in een houding alsof ze zo, in de ren, naar de overkant was gesprongen.
Het kaarsje op haar grafje in onze tuin heeft twee dagen onafgebroken gebrand. Dwars door ruige sneeuwstormen heen.
Nee, ik geloof niet in een hondenhemel. Mijn verstand zegt: er is niets na de dood. Maar in mijn beste momenten hoopt mijn hart heimelijk op één hemel voor iedereen, mens en dier. En dat we elkaar daar allemaal weer mogen ontmoeten.


Zie ook: http://www.gmuitgevers.nl

Schrijver: George Knottnerus, 28 december 2008


Geplaatst in de categorie: dieren

3.9 met 21 stemmen 803



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Lucy Boogaard
Datum:
11 september 2009
Email:
noitaamarishotmail.com
Hier is dus het antwoord op mijn vraag. Foxy is dus reeds overleden. May she rest in peace, hondenhemel of geen hondenhemel.
Naam:
Iris
Datum:
28 december 2008
Voor wie van dieren houdt is dit een vertederend verhaal. Ik geloof ook niet in een hemel maar wij, mensen, kunnen de hel van veel dieren omtoveren tot een hemel zolang ze bij en tussen ons leven.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)