Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Michael Jackson is dood

Michael Jackson is dood!
Dit was het eerste nieuws dat ik vanmorgen om halfacht over de Belgische radio2 hoorde. Ik verbaasde me over mijn eigen gedrag: ter kennisgeving aannemen dus. Toch was er ook een latente droefenis voelbaar, diep in mij. Dat kwam later pas.

Toen Elvis Presley destijds onverwacht plotseling gestorven was reageerde ik heel anders: toen was ik erg verdrietig, alsof ik een broer had verloren en ik kon er maar niet overuit hoe erg of het toch was: Elvis dood! Mijn toenmalige buurvrouw vond het maar niks, dat ik als getrouwde vrouw zoveel treurde om een popster, een wildvreemde vent (zei zij) en ze vond het dus geen pas hebben.

Ik begreep haar niet, want snapte zij dan niet dat hij nu nooit meer nieuwe liedjes zou zingen, dat er een reuzegroot muzikaal talent voor altijd verloren gegaan was?

Ook vandaag zijn vele fans in regelrechte paniek. Wellicht voelen zij nu ongeveer wat ik voelde toen Elvis Presley overleed. Niet de popster was voor mij in feite zo vreselijk belangrijk, maar wel de mens, die achter het masker verscholen zat. Elvis had zich opgewerkt van arme boerenjongen tot een wereldfenomeen. Kijk, daarvoor heb ik respect, wat de massa ook mag vinden.

Bij Michael Jackson ligt het iets genuanceerder: hij werd door zijn vader in feite misbruikt als kind en wist zich op te werken tot een wereldfenomeen. Op die manier probeerde hij wellicht het misbruik te verwerken; helaas werd hij later zelf ook van kindermisbruik beschuldigd. Of hij daaraan schuldig geweest is weet alleen Onze Lieve Heer, dus wij hoeven niet te oordelen en mogen dat zelfs niet ook.

Feit blijft: Michael Jackson kon prachtig zingen en was een genie op muzikaal vlak. Hij wist als geen ander boeiende choreografieën tot leven te brengen, alhoewel ik me steevast mateloos ergerde als hij weer eens in zijn kruis greep. Daar zag ik de humor noch de charme van in. Ik vond het ronduit rót, wanneer ik kinderen dát gedrag zag nabootsen en ik vond Michael minder leuk als mens, maar zijn muziek bleef me evenwel boeien.
Ik denk, dat ik me Michael Jackson het liefste wil herinneren als het hartendiefje van tien, die zo enorm ontroerend zong over de liefde voor zijn hond, Ben! Het onschuldige kind, dat door zijn vader gebombardeerd werd tot popster. Het kind, dat wellicht vele nachten gehuild heeft in stilte, omdat het niet opkon tegen zijn ouders.

Als ik me vandaag verdrietig voel dan is het daarom, want er waren altijd al zulke kinderen die niet gehoord werden door de buitenwacht.
Daarom zeg ik nu recht uit mijn hart: rust zacht Michael! Je hebt je strijd gestreden.


Zie ook: http://laurinevdpitte.spaces.live.com

Schrijver: Laurine Vandepitte, 27 juni 2009


Geplaatst in de categorie: muziek

1.8 met 8 stemmen 297



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)