Ongeneeslijk ziek
Onderzoekend keek ze naar haar computerscherm. Haar ogen zagen die dag niet wat ze altijd had gezien. Niet begrijpend wat er aan de hand was zat ze daar, plotsklaps, eenzaam alleen op deze afgeladen volle afdeling. Ze zat aan haar enorme bureau zichzelf raadselachtig te onderzoeken met grote vraagtekens in haar ogen. Niet begrijpend wat er aan de hand was.
Haar helderblauwe kijkers onder haar hoogblonde haren bestudeerden, zonder een blik van herkenning, het scherm. De informatie op haar scherm was verworden tot raadselachtige onvolledige tekens. Wat moest ze daar mee?
Ze zag het niet meer en wist het niet meer.
Was ze misschien overspannen of was het migraine? Dat waren onze eerste logische overpeinzingen. Maar daar had ze nooit last van gehad! In ieder geval niet zoals nu, niet zoals dit. Ze was een goed opgeleide vrouw van 31 jaar en stond midden in het leven. Ze had al het nodige meegemaakt en beet venijnig van zich af wanneer dat nodig was. Nog geen kinderen, maar wel een man. Die werkte daar ook, op export. Stoere gast, eigen bedrijfje gehad; niet helemaal geslaagd. Maar nu toch exportman bij deze baas. Flinke job.
Het schoot helemaal niet op die dag. Dadelijk zou onze baas weer voor haar bureau staan om te vragen of haar werk al af is. Dat was belangrijk voor hem en voor haar. Dat was de cultuur bij dit bedrijf, pas als het werk af is naar huis gaan. Desnoods tot in de late uurtjes werken. Pas dan kon ze met een tevreden gevoel naar huis gaan. Haar bereidheid om over te werken, indien nodig, was er altijd. Dat wordt weer laat vanavond, dacht ik!
Vandaag schoot het echt niet op. “Ga toch ziek naar huis” was mijn advies. ”Wij doen het wel”. Ziek naar huis?? zag je haar denken, maar dat is niet de cultuur. Dat wilde ze zeker niet. En ons wilde ze al helemaal niet belasten met haar werk.
Daar kwam de baas al aanzetten met zijn weinig inspirerende vraag. Hij stond ook onder druk hoor, maar hij legde deze druk altijd oh zo handig door. Door naar ons, die dag vooral door naar haar. Weinig assertief personeel verdronk altijd razendsnel bij deze multinational. Maar zij niet. Ze handhaafde zich kranig die jaren dat ik tegenover haar zat. Ze vond zelfs de tijd om enkele bedrijfsprocessen te verbeteren.
Maar die dag schoot echt niet op. Niets kwam uit haar handen. Ze was verward, maar communiceerde redelijk helder met ons. Dan even mee naar kantoor van de baas. Hij zal haar nu wel naar huis sturen, dacht ik. Helaas dus: of ze vanavond wat langer wilde doorwerken om het toch af te krijgen? En welke pizza ze wilde eten die avond. Heeft hij zijn ogen in zijn zak zitten of zo?? Maar het lukte haar niet meer. Het lukte haar echt niet meer. Het lukte haar nooit meer. De tumor in haar hoofd had de strijd op dat moment al gewonnen.
Een weekje later werd de allesverpletterende diagnose gesteld.
En die baas, die baas, die, die Kl…..k. die riep die dag de afdeling bij elkaar en meldde zakelijk, gevoelloos kort, in slechts één adem:
“Onze collega heeft een tumor, we moeten iemand anders zoeken”.
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ziekte
ziekte
430
Geef je reactie op deze inzending: