Nog vele jaren.
Nog 1 nacht, dan is mijn oudste dochter jarig. Negentien jaar geleden heb ik haar voor het laatst gezien. Ze was nog maar vijf jaar oud toen zij en haar zusjes bij mij vandaan gingen. Verdriet maakt zich meester van mij, wat is het toch allemaal anders gelopen dan ik mij had voor gesteld. Nog 1 nachtje slapen en dan mag iedereen haar feliciteren, behalve ik.
Natuurlijk heb ik haar een verjaardagskaartje gestuurd. Dus ergens feliciteer ik haar ook.
Maar ik zou haar ook zo graag eens zien. We hebben bijna geen contact met elkaar en als het er is dan verloopt dat ook niet soepel. Jaren heb je er verdriet om dat je de kinderen niet meer bij je zijn. Je houdt je vast aan het idee van ”later als ze groot zijn, dan komen ze vanzelf". Maar dat is een misvatting.
Ze wordt 24 jaar, ik hoop dat het goed met haar gaat. Over 14 dagen is mijn tweede dochter haar verjaardag. Met haar heb ik geen contact meer gehad en krijg ik misschien nooit ook. Via mijn jongste weet ik dat zij daar ook geen belang bij heeft. Het zijn moeilijke maanden, de maanden met hun verjaardag.
Maar gelukkig in december is de jongste jarig en die zie ik wel. Sinds een tijdje hebben wij weer contact met elkaar en zijn zelfs bij elkaar op visite geweest. Eerst wat onwennig maar het gaat steeds beter. Vreemd als er ineens een jonge vrouw naast je zit die uit mij is geboren. Maar je bent niet mee gegroeid. Dat geeft naast vreugde ook veel vreemde gevoelens. Maar toch ben ik blij, blij omdat ze alle drie gezond zijn en wie weet misschien zie ik ze ooit alle drie nog eens.
Zie ook: http://vertelsels-van-regenboog.50plusser.nl/
Schrijver: E van Dam, 29 oktober 2009
Geplaatst in de categorie: emoties
Daar geloof ik nog heilig in.
Je bent ondanks alles toch die sterke vrouw,
Eén troost ze zijn gezond en willen hun leven leiden, over de jongste heb je denk ik wel een erg trots gevoel, is in elk geval iets
Maar....toch sterkte meis met de verjaardatums en de herinnering