Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Koper

Een fragment uit mijn honderd dagen dagboek

De koperen pannetjes hangen te glimmen in het lamplicht. Ze herinneren mij aan Frankrijk. Hoe we samen in een klein dorpje over de markt zwalkten; het winkeltje vonden waar ze stonden te glimmen in de etalage alsof ze op ons hadden staan wachten. Het was een koopje. Zoiets zochten we precies. Jaren geleden hadden we besloten dit soort pannetjes te gaan verzamelen. En nu vonden we er vijf voor de prijs van twee stuks. Vijf schattige koperen steelpannetjes in oplopende maten.

Deze pannetjes hadden dan wel ordinaire zwarte handgrepen. Toch voldeden ze wel aan ons verlangen. En nu hangen ze in onze keuken te glanzen.

Een tweede herinnering doemt nu op in mijn hoofd. Nog geen week na de aanschaf van de vijf pannen stond ik in de prachtige keuken van de beroemde Franse impressionistische schilder Monet. In het bescheiden plaatsje Giverny onder de rook van Parijs. Boven het schitterende fornuis prijkte gelijksoortige pannetjes en mijn hart sprong op. Een gevoel van herkenning trok door mijn aderen. Een soort 'thuiskomen' in een vreemde omgeving.

Er mocht niet gefotografeerd worden, met een smoesje leidde ik de suppoost af en maakte stiekem een foto van het fornuis met de pannetjes. Ik moest het gewoon doen. Onbedwingbaar het verlangen om dit beeld mee naar huis te nemen; alleen wilde ik niet de standaard kiekjes die in de rekken van de souvenirwinkel stonden meenemen.
En nu heb ik deze herinnering in koper aan de wand. En de pannetjes lijken te stralen met hun warme roodkoperen glans.

Koper heeft mijn hele leven al een bijzondere plaats ingenomen. Als kind kon ik de ernaar kijken om de reflectie van het zonlicht erin te bewonderen. De kleurnuances die kaarslicht of lamplicht teweegbrengen hebben mij altijd verbaasd. Koper, een wonderlijke legering hard maar toch met een warme zachte uitstraling. Het is daarom niet vreemd dat er in ons huis zoveel voorwerpen staan die van dit materiaal zijn vervaardigd. Van eenvoudige potjes of bekers tot prachtige lampen en spiegels. Veel mensen zien er de schoonheid niet van in, alleen al omdat het onderhoud zo arbeidsintensief is. Dat zal mij niet beletten koperen kandelaars boven de tafels te hangen en van de glans te genieten.

Het geeft mij een gevoel van welbehagen; wanneer ik om mij heen kijk en ik zie al die prachtig vervaardigde voorwerpen die met zoveel aandacht en liefde zijn gemaakt.
Met veel fantasie hebben handwerkslieden uit voorbije tijden de voorwerpen naar hun hand gezet. Met overgave zijn ze voorzien van prachtige versierselen of decoratieve randen. In onze jachtige maatschappij van het heden, lijkt het of men vergeet dat gebruiksvoorwerpen praktisch als wel mooi mogen zijn.

Ik hou van mooie dingen. Een voorwerp dat ik gebruik mag er dus goed verzorgd uitzien. Soms levert dat wel verbaasde blikken op van mijn omgeving. Vooral als ik het waag de terpentine die ik voor het schilderen gebruik in een heel mooi glazen flesje dat voorzien is van een decoratie van een gedreven roos van zilverkleurig metaal, bewaar. Waarom zou ik er parfum in bewaren? De terpentine is net zo vluchtig en even belangrijk voor mij. Gebruiksvoorwerpen moet je met liefde gebruiken. Wanneer ik toch moet afwassen, dan was ik liever een pannetje met een fijne herinnering af. Dat helpt me door de sleur van ons bestaan heen. Mijn afwasbak vul ik dan met dromerijen. En ik poets een souvenir op tot het mij toe glimt. Zo geef ik mijn leven kleur. De kleur van roodkoper dat glanst in het lamplicht, de zon of het kaarslicht. Het bepaalt mijn stemming en ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn welbevinden. Het is een eenvoudige manier om je prettig te voelen in deze kille zich verhardende wereld.

Zo heb ik eens op de zolder van mijn ouderlijk huis naar een enorme koperen ketel gezocht. Als kind -kon ik mij herinneren- paste ik er precies in wanneer ik in kleermakers zit me liet ronddraaien door mijn drie jaar oudere broer. Het was een feest als ik rondtolde in de enorme goudkleurige bak.

Ik vond een ketel; helaas beantwoorde de ketel nauwelijks aan het beeld dat ik mij ervan had gevormd. De ketel leek zo klein. De verhoudingen waren in mijn hoofd uitgegroeid tot enorme proporties.

De ketel staat nu in mijn huis. En het kleine meisje is inmiddels meervoudig oma geworden. Alleen in mijn hoofd bestaat die enorme ketel nog wel. Mijn kleinzoons inmiddels 10 en 6 jaar oud beleefden dezelfde lol als ik als kleuter en zullen mijn herinnering delen. Als ik die ketel poets, beleef ik opnieuw het plezier dat ik heb gehad als peuter. Het is een van mijn vroegste herinneringen.
Een herinnering om te koesteren en glanzend te houden.


Zie ook: http://www.willy-vittali.nl/

Schrijver: Willy Vittali, 30 maart 2010


Geplaatst in de categorie: welzijn

4.6 met 8 stemmen 358



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)