Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Wrakhout

Ik heb mij gewenteld in woorden, zoals een drenkeling naar wrakhout snakt, maar ik heb mijn gespierde armen nog en de therapeutische verzen kunnen mij gestolen worden, mijn donkere Jonasjaren zijn voorbij en de lyrische walvis spuugt mij uit. Ik beland in de chaos van de grenzeloze leegte, waar vragen geen mooie antwoorden meer kennen. Ik ben de afgesleten voetzool van een wrede God geworden of genaak ik juist hier Zijn immense mildheid? Is een atheïst niet beter af? Kan ik dit keerpunt nog keren of is lotsbestemming een sterkere kracht? Kijk daar, is het niet treurig, mijn trotse lier in die noeste wilgen? Kan ik ongestraft mijn muzen de rug toekeren of zal hun wraakzucht mijn verdere leven ruïneren? Ik zei je toch dat ik geen antwoorden meer ken, noch het vermogen om te luisteren naar goddelijke behoeften, noem mij een verloren schaap, er is geen herder die mij zal zoeken, daar ik het blaten ben verleerd en pure stilte rest, een stoffige icoon in een donkere kapel met een portret van pak 'em beet Mickey Mouse, waar geen mens naar omkijkt of soms een oude priester met een bestofte mouw, een behoorlijke kegel, wijwatertranen en geheime toverspreuken om God te manipuleren, wat al vele eeuwen mislukt. Hij glijdt met zijn rimpelige vingers over de gladde billen van een verdwaald Aphrodite-beeld. Die vent is echt stekeblind! Wat een waardeloze mafkees! Zijn geprevel over zijn Jezus kan zo de gierput in! Wrakhout transformeren? De weerbarstigheden van het stijlvol of stijlloos op afstand houden. Die priester een rottrap verkopen! De roet doorbreken, chargeren en als trotse ridder terugsnellen naar de vooralsnog onneembare vesting, fort Knox. Niemand werkelijk binnenlaten, met loeihete pek smijten, de oude ophaalbrug verbranden en in de hoogste toren de schommelstoel gemaakt van wrakhout verwarmen, schaterlachen om banale burgertrutten, geharnaste erotiek, opnieuw fantaseren door de duizenden liters wijn uit je langgerekte wijnkelders met de flambouwen langszij, maar vooral altijd een vurige minnaar onder de soepele rokken van een geile markiezin, markiezinnen in jouw geval, droommarkiezinnen, die je bestormen in je lucide dromen, het kristallen wijnglas heffen keer op keer tot de magische timmermannen het wrakhout gaan gebruiken om er een nieuw schip van te maken, een zeewaardig schip, waar ik achter het ronde stuur een overwinningswijn naar achteren sla, waar mijn bijenwaskaarsen in de gouden kandelaren meters hoog gaan vlammen, waar naakte schoonheden mijn galeislavinnen zijn.

Schrijver: Joanan Rutgers, 14 juni 2010


Geplaatst in de categorie: kunst

5.0 met 1 stemmen 217



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)