Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Niet over rozen

Ik zal het nooit vergeten, het was ergens in de tachtiger jaren, ik was een jonge dichter, die zijn poëziebundel 'Afstand' naar uitgeverij 'De Prom' in Baarn had gestuurd, met werkelijk hoge verwachtingen.
Als monnik was ik dubbel en dwars mislukt, het enige wat restte, was mijn geniale gevoeligheid voor de Nederlandse taal, met name in de poëtische vorm.
Ik had wel eens in Baarn rondgelopen, waarom weet ik niet meer, maar ik wist natuurlijk wel dat mijn vroegere vriendin Hanneke daar woonde bij haar ouders, vroeger, ze had literatuur gestudeerd in Utrecht en dat alleen al vond ik bijzonder tof om haar tot mijzelf toe te laten, zij was meer literatuur-technisch bezig, ik ploeterde om nieuwe literatuur aan ons land toe te voegen. Dat we ooit als hoogtepunt getongzoend hadden, doet me nog steeds rillen van sensatie, zelfs nu ik grijs en gerimpeld ben, met een onooglijke Bacchusbuik en een lelijke snor. Eenzame nachten vol noestige arbeid gingen eraan vooraf, vol oude jenever en jenevertranen, 'Drank maakt niet gelukkig' zeggen ze, vol pijnlijke, proestende longen van de sigaretten en sigaren, met een protesterende maag die krampte van het slechte junkfood. Dat hoeft natuurlijk niet allemaal, maar zo werkte ik toen, diep ongelukkig van huis uit, met het idee niet lang meer onder de levenden te zullen zijn.
Een depressieve stoornis, die ik het protestantisme verweet. Calvijns leer had mijn ziel al te vroeg vermorzeld. Al dat verdomde gehamer op zondebesef en menselijke nietigheid, inclusief seksuele onderdrukking, nekte me, benam me de levensadem.
'Afstand' zat goed in elkaar, ik geloofde erin en het was tevens mijn laatste groet aan de wereld. Weer de schuld van de Lutherse leerstellingen!
Toen ik het had gepost, had ik het gevoel van een overwinning, ik kon weer vrij leven, niets deed er meer toe, want 'Afstand' was onderweg naar de redactie van 'De Prom', die er vast en zeker van ondersteboven zou zijn. De dagen van wachten besteedde ik met het roken van hasj en het drinken van whisky en jenever, me Baudelaire en Goethe wanend.
's Ochtends tijdens de volle pot koffie tuurde ik dan door een waas van vermoeidheid en beneveling naar de postbode, mijn enige vorm van (afstandelijke) contact. Ik vond 'Afstand' op een dag terug in mijn postbox. Ik kon wel huilen. Ik heb dat ook gedaan. Een standaardbriefje erbij, ze vonden het niet goed genoeg om een publicatie te rechtvaardigen. Ik greep meteen naar de laatste biertjes in mijn defecte koelkast. 'Ik moet hasj halen!', dacht ik, 'maar dat opsturen van uitgeverij naar uitgeverij doet me rood staan en niet alleen financieel'.
Ik heb nog maar wat goedkoop bier bij de Aldi gehaald, nadat ik eerst 'Afstand' weer gepost heb, ondanks mijn rood-staan, ver uit de buurt van Baarn, naar een vrij onbekende uitgeverij ergens in het zuiden van ons neder(ig)land.
Misschien had een gratis knuffel van Hanneke me meer geboden dan al die vergeefse pogingen om literair aan te slaan, ik vermoed van wel. In plaats van haar op deze omslachtige manier te willen imponeren, had ik haar rechtstreeks moeten beminnen, dat was in ieder geval veel heilzamer en geslaagder geweest.
Dat ik haar vergoddelijkte, moet haar niet zijn ontgaan, dat was wellicht ook de reden van haar verdwijning zomaar als zwaarbevochten manuscripten die terugkeren als kiespijn.

Schrijver: Joanan Rutgers, 12 september 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.5 met 2 stemmen 151



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Günter Schulz
Datum:
13 september 2010
Email:
ag.schulztiscali.nl
Geboeid en gretig gelezen; RESPECT!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)