Genadevol of genadeloos....
Allebei mijn buurmannen zijn nu gestorven. Eén week na elkaar, gek, allebei 80 en dat is dus geen wiegedood zou je zeggen maar het raakt me werkelijk heel erg diep.
Ze woonden allebei al vanaf de oplevering, 16 jaar geleden, van deze woningen, links en rechts naast me. En het is óók apart hoe je tegen een leeftijd aan kunt kijken want toen zou je gezegd hebben "hé, oude mensen" maar nu zijn we met elkaar meegegroeid, vergroeid ook.
De linkse buurman en zijn 'Spaanse' vrouw, zorgzaam, attent en beleefd naar iedereen toe. Tot groot verdriet van hen beiden zijn ze kinderloos gebleven, maar ik heb nog nooit zoveel aanloop gezien als bij hen. Ze hadden namelijk tot op vergevorderde leeftijd nog oppaskindjes en die bleven komen, elke week weer op bezoek. Die tróuw imponeert me.
De buurvrouw kwam nauwelijks buiten want ze liep slecht maar de buurman ging elke dag zijn boodschapjes halen behalve wanneer het glad was, dan nam ik mijn speciale boodschappenkar en ging shoppen voor en mét de oudsten. . En steeds nam ik een ander mee aan mijn arm want ja, lúchten moet en zeker voor de buurmannetjes de kans van hun leven om met een knappe jonge blom aan hun arm te paraderen. Althans, dat zei ik dan tegen ze en zo giebelend deden we dan ons uitje. Ik moest Ger tegen hem zeggen maar dat heb ik nooit gedaan, ik zei maar "buurman Ger" tegen hem, vond ik respectvoller. En zo kabbelde ons nabuurschap aan de linkse kant voort.
Tot vorige week ineens de dood zijn deur vond. Onverwachts en in zijn slaap. Genadevol voor de buurman, genadeloos voor het Spaanse buufje......geen afscheid kunnen nemen. Als de rouwauto met buurman Ger de straat uit rijdt, staan er véél van zijn oppaskinderen buiten. En huilen om hun dierbare opa.......
Aan de rechtse kant woonde opa Jan. Altijd kon je hem uittekenen met een schoffel of een spade in zijn handen. Sigaret aan het hoofd, zelfs op de fiets.
In september 2009 treffen Wim en ik hem én zijn vrouw aan bij de longarts, totale ontreddering op hun oude gezichten want bij de buurman is longkanker geconstateerd. De buurvrouw weet zich geen raad, ze heeft immers nog nooit te maken gehad met ziekten, behalve haar knieoperatie die ik inmiddels uit mijn hoofd kan navertellen. Handenwrijvend zit ze naast me, een pakje papieren zakdoekjes totaal verfrommelend.
"Wéét je buurvrouw", zegt ze huilend, "hij is zó vitaal en nu moet hij chemotherapie en dan kan hij straks níets meer."
Ik probeer haar te troosten maar ze zit té veel opgesloten in haar eigen verdriet. En ik in het mijne. Want óók Wim heeft longkanker en het buurvrouwtje gaat er totaal aan voorbij dat wij hier óók niet zomaar zitten.
In de daarop volgende anderhalf jaar zie ik de buurman eerst opbloeien na de chemokuur maar daarna langzaam en onverbiddelijk aftakelen tot aan zijn overlijden, gisteren. Wéér troost ik de buurvrouw, mijn armen zijn gelukkig lang genoeg om haar te omvatten en ik ben inmiddels ervaringsdeskundig. Dan kijkt ze ineens op, ik zie haar begrijpen in haar oude ogen en we vinden elkaar in ons verdriet.
Als ik weer naar huis loop moet ik steeds weer denken aan die dag op het ziekenhuis, die oude mensen in hun paniek, onze eigen angsten en zorgen. Uiteindelijk heeft opa Jan nog ruim anderhalf jaar betrekkelijk goed geleefd. Wim was binnen twee weken dood.
Genadevol of genadeloos?
gmail.comGeplaatst in de categorie: overlijden
buurman
352
Geef je reactie op deze inzending:
wie kan die beantwoorden.