Uitgebluste rokkenjagers

Ik sprak onlangs al over de gelukzalige momenten, die de Amsterdamse kunstschilder G.H. Breitner ten deel is gevallen; ik bedoelde te zeggen dat hij vele beeldschone vrouwen bereid vond om volkomen relaxed voor hem te poseren. De invloed daarvan wordt nog steeds onderkend, maar die harige topmodellen bepaalden wel de grootste ommekeer in de kunsthistorie, daar hun bijzondere overgave tot uiterst vernieuwende meesterwerken leidde. Zonder al die kunstzinnige modellen, mode-dellen, was veel kunst nooit tot stand gekomen. Breitner fotografeerde de levenspartner van Arnold Ising, Mina Otten, die met zwaarbehaarde driehoek trots de lens inkijkt, hij probeerde haar te verleiden, maar dat leverde hem een fikse knal voor zijn harses op en later een hoogdravende reprimande van de gebeten Arnold.
Het mag inmiddels toch wel duidelijk zijn dat naakte vrouwen in verleidelijke poses veel kunstinspiratie hebben veroorzaakt, toch blijven vele mannen dat gegeven hardnekkig ontkennen, alsof ze daarmee hun fallusmagie ondermijnen.

Veel Tachtigers gingen destijds regelmatig naar de domeinen van de hitsige hoeren, want daar werden hun oerdriften wakkergeschud en dus ook hun schildersdrang volop gestimuleerd.
De bofkont Breitner ontving vele naaktmodellen op zijn atelier aan de Lauriergracht, die hij graag schilderde en die hij graag behaagde. Ook Van Gogh schilderde het liefste naakte vrouwen met flinke afmetingen qua omvang en harigheid; veel van die schilderwerken zijn door puriteinse onbenullen verbrand, wat de onderschatting van erotiek aangeeft, tot op de dag van vandaag, ondanks de zogenaamde openheid en flexibiliteit, wat een regelrechte farce is, gedomineerd door religiegroeperingen, die natuurlijke energieën het liefste de kop indrukken omwille van hun gemaakte dwaasheden.

Tja, schrijvers missen nu eenmaal de stimulans van opgetogen naaktmodellen, dat maakt hen dikwijls extra vatbaar voor depressiviteit. Toch komen de kunstschilders en de woordkunstenaars tot dezelfde conclusie, namelijk dat de aanlokkelijke rokken uiteindelijk niet voldoen aan de behoefte om te creëren, daar het vrouwelijk naakt niet de ware stimulans blijkt te zijn, maar in essentie de eigen inborst en die is vaak al vrouwelijk openhartig genoeg. Hoogstvermoeid door het najagen van vrouwelijk naakt komen de sufgeneukte artiesten vaak tot de eindconclusie dat ze beter af zijn zonder al die wuivende rokken vol misleidende intenties en barre werkelijkheden.
Ook al was de erotiek tussen mannen en vrouwen een grote inspiratiebron, het daar boven uitstijgen is een nog grotere uitdaging. Desnoods trekken ze zelf rokken aan, wat sommige mannen inderdaad daadwerkelijk doen, wat de overspannen, krankjorem jagerij godzijdank opheft.

Uitgebluste rokkenja

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 4 stemmen 228