Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De laatste Vromannacht?

Afgelopen vrijdagnacht (21 september) ben ik eindelijk weer eens heerlijk uit mijn dak gegaan, zij het met gepaste teugels, wat bij mijn leeftijd hoort. Ik ken de kunst van het indrinken ook, want die slappe biertjes op zulke festijnen zijn voor mij onbetaalbaar. Ik ging voorbereid op stap, met in mijn binnenzak een gedicht voor Ramsey Nasr, nog steeds de Dichter des Vaderlands. Ik had het met zorg handgeschreven in een giro-enveloppe gestopt en op de buitenkant schreef ik 'geen geldcheque, wel een gedicht'. Het gedicht 'Winterpartizaan' staat trouwens ook op netgedichten.nl, wat ik hem ook meldde. Zodra ik hem zag, glipte ik als een onhoudbare slang naar hem toe en zei ik 'Het spreekt voor zichzelf!' en liet het daarbij, zonder me voor te stellen of om de kans te nemen een gesprek te openen. Toegegeven, dat kan ik ook niet. Een sociale kneus. Drempelvrees. Paniekerigheid. Even zichtbaar en dan weer even snel onzichtbaar. Zo wordt het nooit iets op landelijk niveau met mij, maar daar heb ik me al bij neergelegd.

Ramsey trad twee keer op en twee keer verbluffend indrukwekkend. In het echt is hij erg zachtaardig en klein van stuk. Twee lange gedichten over het willen opwekken van een dode geliefde, één keer de beroemde Julia, wat hij meesterlijk deed qua woordgebruik en voordrachtskunst. Hij is dan ook een professioneel acteur. Hij weet als geen ander tot het uiterste te gaan van wat woordkunst vermag te kunnen doen. Ik schaamde me wel voor het gekakel van pakweg de helft van de aanwezigen, die blijkbaar geen enkele notie namen van zijn integere voordracht. 'Dat gelul zal wel blijven!', probeerde hij nog, en inderdaad, de onbeschofte onfatsoenlijken bleven irritante stoorzenders. Zelfs mijn boze blik mocht niet baten.

Tijdens de tweede voordracht las hij een buitengewoon knap, kolderiek gedicht in het Rotterdamse accent voor, maar ook een maatschappij-kritisch gedicht over Nederland vroeger en Nederland nu, verbijsterend intelligent opgemerkt. Hoe men vroeger de prachtigste bouwwerken maakte en tegenwoordig met oranje, plastic knuppels rondzeult. Wederom duidde hij indirect op het storende gekakel, maar hij bleef ondanks die forse tegendruk krachtdadig en fier zijn formidabele poëzie uitstrooien als gouden dukaten.

Ik nam even pauze van het festijn en ik belandde bij de buren, waar een besloten trouwfeest gaande was. Voor een hek stonden een paar mensen te luisteren naar een muziekgroep, die ik meteen herkende van de Nacht van de Poëzie, ze heten Blaas of Glory en ze zijn steengoed en zeer meeslepend. Ze dragen allemaal piratenkledij en ze coveren heel origineel bekende tophits. Weer hetzelfde repertoire, maar dat donderde niets, zo heerlijk aanstekelijk! Ik stond in een dikke wietwalm van een dikke buurman, die zich vastklemde aan de stangen, terwijl ik ook genoot van enkele picobello geklede feestdames, die vrolijk en zich onbespied wanend op en neer dansten. Een dronken, oude vrouw werd bij de feestgangers weggehaald, want die was onbedoeld aan de verkeerde kant van het hek beland. Achter mij scharrelden de wildplassers bij diverse bomen. Toch fair van de politie, dat ze dan afwezig zijn, terwijl er zoveel boetes te geven zijn.

Tegen middernacht stond ik al enige tijd leunend tegen een lantaarnpaal, ongeduldig wachtend op de hoofdact Ellen ten Damme. Een hasjklant tuimelde naar beneden en een benevelde vrouw danste als een losgeslagen wildevrouw met sjamanistische intenties. De gedreven producer John de Heij passeerde me, ooit mijn leraar toneelspelen. En toen verscheen ineens de prachtige, rijpe dame in een schitterende gele jurk, met gele baret en gele stola. Ellen zong de longen uit haar lijf en ze wisselde geniaal van zangstijlen. Ze zong gevoelige liefdesliedjes en Duitstalige liedjes van Marlene Dietrich en Nina Hagen, haar goede vriendin. Vooral Nina deed ze grandioos en bijna te nootzuiver om waar te zijn. Het meest feestelijke moment was het lied, wat ze zong, terwijl haar geliefde huisdier, Arie de nepkanarie, een jonge ekster, op haar schouder mee huppelde. Een echte vrouw met veel gevoel voor humor. Tja, ware artiesten zijn dikwijls overgeleverd aan de eenzaamheid. Of in haar geval aan een populaire ekster, want het publiek scandeerde luidkeels 'Arie!'. Ze sloot af met 'Ik ben bang om rijk te worden!', terwijl ze zich de Ziggo Dome voorstelde. Ze bedankte ons oprecht. Ook een heel mooi gebaar.

Daarna vertelde iemand dat deze tiende Vromannacht wellicht de laatste is geweest, omdat de gemeente geen subsidie meer verstrekt. Het nieuwe stadhuis kostte miljoenen. Iemand moet de broekriem aanhalen. Geen genereuze geste naar de hoogbejaarde dichter Leo Vroman, die ze later vast met groot genoegen voor hun berekenende kar gaan spannen. Er werd nog een beroep gedaan op een aanwezige met veel flappen, maar zo om mij heengekeken, waren het eerlijk gezegd grotendeels linkse sloebers, minus de rechtse studenten, die gedichten synoniem stellen aan armoede en dus er naar hartenlust doorheen bekken. Zelfs door het door Ramsey met zoveel liefde voorgedragen gedicht 'Mens' van Leo Vroman. Misschien hebben we het einde van de Vromannacht wel aan onszelf te wijten en niet aan de afgeknepen subsidiekraan!

Schrijver: Joanan Rutgers, 23 september 2012


Geplaatst in de categorie: kunst

4.7 met 3 stemmen 128



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Monique Methorst
Datum:
24 september 2012
Email:
moi636yahoo.com
Tijdje geleden dat ik iets lees van jou wat ik wél goed vind, dit is goed geschreven.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)