Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Verlies doet pijn

‘Niemand weet waarom de dag soms nacht wordt’. Deze zin las ik vorige week tijdens een uitvaart. Het is niet te bevatten als iemand opeens uit het leven wordt weggerukt. Bij de nabestaanden kan dit boosheid oproepen en velen vragen dan ‘waarom?’ Die boosheid is begrijpelijk, want word je niet boos als een dierbare opeens wegvalt? Natuurlijk, want dat is menselijk. Toen mijn meisje overleed, was ook ik boos, ook al ben ik heel gelovig. Ik was niet zozeer boos op de hemelse vader, maar wel op het leven. In mijn ogen was het leven zo oneerlijk, hard en meedogenloos.


Soms zijn achterblijvers boos op de overledene zelf, zo van ‘Waarom doe je me dit aan?!’ Ook daar is wat voor te zeggen, maar is dat terecht? Nee, want de gestorvene kan er niks aan doen dat hij of zij geroepen werd. Het leven was niet schuldig aan het overgaan van mijn dochtertje. Alleen Hij weet waarom Hij Zijn kinderen tot zich roept. Dat kunnen we met ons menselijke verstand niet begrijpen. Dat neemt niet weg dat het pijn doet als je iemand verliest.

Zelf heb ik er jaren over gedaan om de dood van mijn dochter en mijn vader te verwerken. Perioden van boosheid, machteloosheid en verdriet wisselden elkaar af. Nu, jaren later, kan ik ernaar kijken en ervaren dat ik er sterker uitgekomen ben. Het leren omgaan met verdriet is één van de moeilijkste dingen; voor iedereen is de manier waarop men dat doet verschillend. Wat mij enorm geholpen heeft, is het schrijven erover. Niet alleen over de verdrietige momenten, maar juist ook over de dierbare momenten. Die moet je koesteren, want ze helpen je over het verdriet heen. Tegen mensen, die nu in een rouwproces zitten, zou ik willen zeggen: ga samen met anderen kijken naar een manier om het verdriet te dragen. Je hebt mensen om je heen nodig, want alleen is het veel moeilijker.


Sommige mensen, waaronder ik zelf, vallen in een gat na het overlijden van een dierbare. Zo had ik jaren voor mijn vader gezorgd en ineens viel dat weg. Ik moest een invulling aan mijn leven geven. Dat viel niet mee. Mijn man en kinderen hielpen mij daarin, maar als je alleen bent, is het een zware dobber. Een lieve vrouw, die mij heel dierbaar is, belandde ook in zo’n situatie. Haar man overleed heel plotseling en zij moest alleen verder. Jaren erna brak het haar op en viel ze in een gat. Juist dan is het belangrijk om met mensen te praten over je verdriet.

Die stap is moeilijk, want je stuit op mensen die zeggen ‘Je moet verder’, maar hoe doe je dat als je zo’n verdriet hebt? Steun van anderen heb je dan heel hard nodig. Geef deze mensen de ruimte om over hun pijn te praten. Al hoor je honderd keer hetzelfde verhaal, het maakt niet uit. Voor mensen die zo’n verdriet hebben is het juist belangrijk om er veel over te praten. Als ze het gevoel krijgen er niet over te mogen praten, gaan ze het verstoppen, met alle gevolgen van dien. Ze raken in een isolement en trekken zich steeds meer terug.



Liefde en begrip zijn de sleutelwoorden om uit een rouwproces te komen.

Schrijver: Dyenne Hendrikse, 5 december 2012


Geplaatst in de categorie: overlijden

3.7 met 3 stemmen 307



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Irmlinda de Vries
Datum:
29 januari 2013
Email:
irmart140xs4all.nl
Een heel eerlijk en openhartig schrijven Dyenne, fijn dat je dit wilde delen. Het is en blijft een belangrijk onderwerp in het leven van ieder mens...
Naam:
Arend
Datum:
6 december 2012
Dit keer een ander soort artikel van Dyenne. Er wordt een andere snaar geraakt. Maar wel even mooi als altijd!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)