Echt of fictie?

Er zijn van die mensen, die met bombarie alles eruit persen, om maar hun eigen gevoelens te verbergen.
Ik ken een vrouw die dat doet.
Haar gezicht is getekend van pijn, expressief, vol van rimpels en tóch lief. Soms lelijk, soms mooi.
Ik weet dat ze niet zomaar "uit de kast komt", dus ik luister gewoon vaak naar haar.
Maar ja, ik wil binnendringen in haar ego en dat kost energie en wijsheid.

Fictie was mijn idee. Ik verzon een eigen verhaal, dat wel aansloot op haar situatie. Wel een beetje beschaamd.
Op een dag ging ik bij haar op bezoek, met betraande ogen, mijn haar in de war en totaal overstuur.
Ze keek me vreemd aan en vroeg wat er was. Waarop ik zei dat er niks aan de hand was. Met een snik zei ik dat het wel over zou gaan en pakte een zakdoekje.
Zoals altijd begon ze haar eigen verhaal en ik keek naar het plafond. Het gekke was, ze keek óók naar boven.
Ik snoot nadrukkelijk in mijn zakdoekje en - denkend aan - begon ik te huilen. Ik concentreerde me op mijn eigen verdriet en ellende en ik gooide alles eruit. De fictie werkte niet meer, het was echt..
Ze viel stil, opmerkelijk.
Ze ging naast me zitten en sloeg een arm om me heen.
Het was een weldaad om dat te voelen. Vooral omdat ik jaren haar aangehoord had.
Ineens kwam ze in beweging, zowel fysiek als mentaal.
Haar ego kwam naar buiten, ze vertelde "haar echte verhaal".
Eerst schonk ze een borrel voor ons in en toen begon ze te vertellen.
We hebben gehuild samen, uiteindelijk ook veel gelachen door onze tranen heen.

Nu bij elke ontmoeting, durven we elkaar zelfs een "grote lieve trut" te noemen, het werkt nog steeds.

echt fictie fictie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 133