Een koffer vol tranen
Onze vakantie op het eiland Gran Canaria zit er weer op. Nadat ik na thuiskomst vele nieuwe inzendingen van de afgelopen 17 dagen had gelezen, bedacht ik dat ook ik weer een duit in het zakje kon doen. Helaas lijken veel vakantieherinneringen, hoewel ze door een ieder op een verschillende wijze werden beleefd, te veel op elkaar om een inzending van mijn hand als een toegevoegde waarde te laten genereren. Desondanks was het dit jaar de tiende keer dat wij in hetzelfde bungalowpark verbleven, waardoor wij door de receptie met een kleine maar hartverwarmende attentie werden verwelkomd. Daarom doe ik, al bezochten mijn vrouw en ik al sinds het jaar 1989 vele keren hetzelfde plaatsje, maar weer een poging twee recente gebeurtenissen te beschrijven.
Gebeurtenis nummer één was voor ons enerverend en had meteen een uitwerking van een beginnend trauma. Na een rustige vlucht begon de turbulentie pas in de aankomsthal aan de lopende band. Mijn koffer was vrij snel opgepikt, maar koffer nummer twee was er, nadat het vluchtnummer van het infobord was verwijderd, nog steeds niet. De douane vertelde ons, dat dit met een zekere regelmaat gebeurde en dat wij aangifte moesten doen bij het daarvoor bestemde loket. Daar bleek het eerste kwartier niemand aanwezig te zijn. Na het tonen van de tickets, de paspoorten en het verstrekken van gegevens werd er een rapportage aangemaakt, waarvan mijn vrouw en ik een verslag kregen. Beiden waren we al danig overstuur en in tranen.
Ruim één uur later betraden we eindelijk de buitenhal. Onze hostess was al met de transfer-bus vertrokken en onze door het reisbureau geboekte en betaalde taxi was er ook niet meer. Een lokale chauffeur was, na uitvoerig overleg aan de taxibalie, bereid ons met de door ons getoonde voucher alsnog naar onze bestemming te brengen. De receptionist van ons park trachtte ons te kalmeren en belde met de gegevens van onze aangifte ieder uur met het vliegveld. “Binnen twee dagen is een koffer meestal weer gevonden”. Daar zaten we dan: door op het laatste moment thuis overpakken van beide koffers van verschillende afmetingen op 20 kg trachten te brengen, had ik bijna alles en van mijn vrouw ontbrak bijna alles tot aan de nachtkleding toe.
Enkele decennia geleden had ik dit laatst vermelde feit beslist niet als een belemmering ervaren, maar tijdens het tikken van dit relaas bezorgt mij zelfs deze humoristisch bedoelde gedachte een licht schuldgevoel, zeker gezien de stemming waarin wij beiden verkeerden. Om half zes laat in de middag keerde echter plotseling het tij. Ik hoorde in onze bungalow mijn vrouw vanaf het terras jubelend roepen, dat een medewerker van vliegveld met onze koffer voor haar stond. Aan de hand van onze met vreugdetranen gelardeerde dankbetuiging wilde hij beslist geen enkele attentie in welke vorm dan ook accepteren. “It’s my job, let’s shake hands” was zijn voldane reactie. Het spreekt vanzelf, dat onze vakantie toen pas écht begon!
Gebeurtenis nummer twee was twee dagen voor ons vertrek. Vrouwlief zag een mooi shirtje en had meteen een gedienstige verkoper op haar nek. Even passen; het zat perfect. Voor 65 euro mocht het weg, het was handgemaakt en kwam uit Spanje. Hij toonde een ingenaaid labeltje waarop inderdaad Las Palmas en Spain stond vermeld. “Hebben niet op zak”, legden we hem uit, “we komen morgen even langs”. Vooruit: 50 euro en pinnen. We legden hem uit, dat de pinpas in de kluis lag en we toonden hem, door onze beurzen laten zien, dat wij niet meer dan 30 euro bij ons hadden. Hij trad dicht op ons toe en zei, achter zijn handrug met een gedempte stem: “Geef me jullie 30 euro en het is ok”. Wij bedankten hem hartelijk.
In onze bungalow bewonderden we nog een keer het werkelijk prachtige shirt; we waren voldaan een goede deal te hebben gesloten zonder ook maar een poging tot afdingen te hebben gedaan. Ik zocht het ingenaaide label nog eens op en zag, dat het aan twee zijden was bedrukt. De volledige tekst luidde: [FABRICADO EN COREA – IMPORTADOR Y.LEE CHANG – adres en telefoonnummer – LAS PALMAS DE G.C. – SPAIN]. Had die gewiekste verkoper ons toch nog te pakken en vast en zeker toch nog met winst verkocht. Hoe dan ook, niet getreurd want er zijn ergere dingen.
Als we gezond blijven zeggen we nu alvast: ¡Hasta proxima año! Een vakantie zonder gebeurtenissen wordt wat saai op een eiland waar je vooralsnog elk jaar 15 dagen hoopt te mogen vertoeven.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: vakantie
Gran Canaria
245
Geef je reactie op deze inzending:
...ons -;)!