Hartenkreten

Jos de Vries en ik

Het zijn de oorbellen; het waren de zilveren oorbellen.
Ik ging ze de volgende morgen halen bij de juwelier te Berkel-Enschot... wanneer ik 's ochtends nog wakker zou worden!
Een teken van eigenwaarde, van waardering... van pure schoonheid, die ik waarschijnlijk toch in me had.
Het was een lange zware nacht geweest, maar ik haalde nog adem en alles functioneerde nog... de dag, dat ik weer wakker werd.

We hadden zo'n drie uur met elkaar gesproken over de telefoon: het langste telefoongesprek van mijn leven!
En ik mocht er wezen, dat zei je tegen me. Terwijl het gevoel heel anders was.

Je nam de tijd voor me, zoals altijd. En weer redde je mijn leven...waarom?
Het had een reden, ons contact. Het was er niet zomaar.

Jij, jij, zoveel wijzer, liet me groeien op momenten dat ik niet mocht ademen. Je gaf, je geeft me moed, geloof en krachten in mezelf, zoals je precies goed voor jouw werk bent geschapen.

Bewondering? Verwondering? Neen. Vanzelfsprekendheid inmiddels... godzijdank!

De zilveren oorbellen blijven schitteren: een heel leven lang mag ik met je verbonden zijn!
Een symbolische waarde die veel en vele malen verder gaat dan iemand ooit kan beseffen! Woorden schieten tekort, ja, woorden betekenen niets en niks in ons contact.

Daarom. Omdat. Onvoorwaardelijke liefde zonder dat het nog bestaat.
Het gaat!
Een symbool dat nietszeggend zo ontzettend veel zegt... symbolisch!