Dire Straits - Telegraph Road

De Engelse rockband Dire Straits is in 1977 opgericht door de zanger Mark Knopfler (1949), zijn broer David Knopfler (1952), de bassist John Illsley (1949) en de drummer Pick Withers (1948). Dire Straits betekent: ernstig in het nauw zitten, aan geldgebrek lijden. Dat deed het viertal in het begin van hun carrière dan ook. Met moeite wisten ze 120 pond te verzamelen, waarvoor ze een demo maakten, wat meteen de uitloopplank naar een wereldwijd megasucces werd.

In 1982 verscheen hun album 'Love over Gold', met de welbekende bliksemschichten op de hoes. De groep was inmiddels versterkt door de gitarist Hal Lindes (1953), de keyboardspeler Alan Clark (1952), de vibrafonist Mike Mainieri (1938) en de synthesizerspeler Ed Walsh.

Het mooiste en door mij meest gedraaide nummer is 'Telegraph Road', dat ruim veertien minuten duurt en een geweldige opbouw heeft. De tekst gaat over hoe de maatschappij langzaam maar zeker is opgebouwd. Het is een intrigerend scheppingsverhaal met een uiterst sombere ondertoon. De donkere stem van Mark is er geknipt voor. In het begin wordt er van alles gebouwd en heeft iedereen genoeg werk te doen, maar op den duur keert het tij en worden er fabrieken en winkels gesloten. Het gevolg is een enorme werkeloosheid en uitzichtloosheid. De hoofdpersoon is ook werkeloos geraaakt en hij wenste, dat hij een vogel was, zodat hij bij deze ellende weg kon vliegen. Hij ziet de wanhoop om hem heen, geëxplodeerd tot woedende gevechten. Hij ziet de woede op de straten, in de ogen van de mensen. Hij wil het niet meer zien. Hij is er spuugzat van. Iedereen langs de Telegraph Road zegt 'Sorry, maar we zijn gesloten!'. Drie lange rijen met auto's bewegen langzaam op de rijbaan...

Je voelt de zielsdiepe pijn en het verdrietige heimwee naar het begin van alles, toen een man met een zak op zijn rug de wildernis in reed. Het lied is boeiend van het begin tot het einde. Optimistische mensen kunnen er depressief van worden, maar voor depressieve mensen en expliciet voor werkeloze mensen is het een magnifieke troostballade. Het daalt mee af in de depressie en tegelijkertijd bezweert het die depressie door het op poëtische wijze te benoemen en door het door de kracht van de muziek te verwerken en te overstijgen. Mark is een alchemist, die van modder goud weet te maken. Hij heeft mijn ziel er al jaren ten diepste mee weten te raken. Geniet nog eens met mij mee van die muzikale genialiteit, eveneens nadat Mark zijn laatste zin heeft gezongen. Hoe de muziek dan in extreme mate de wanhoop overneemt en tot een verbijsterend hoogtepunt laat komen. Hier konden Mozart, Beethoven en Wagner alleen maar van dromen...