Moederziel alleen.
In haar ogen, in haar stem, heb ik gezien en gehoord dat ze geniet van mijn verlies. Omdat het zo onbevattelijk is om te geloven, sta ik hierin letterlijk moederziel alleen. Mensen vatten niet of willen niet vatten wat ik vertel en ze schuiven het probleem naar mij. 'Wie zo'n moeder heeft zal dat wel aan zichzelf te danken hebben, je moet vergeven en vergeten en je eigen leven oppakken.' En nogmaals lijd ik hetzelfde trauma door de reacties en het ongeloof van de mensen. En nogmaals lacht ze, omdat ze weet dat ik nergens gehoor zal vinden. Een moeder die geniet van het leed dat ze haar kind aandoet, bestaat niet.
Uit 'De ruïne' van Victor van Dalen en Henriëtte Faas:
'Voor mijn ouders was ik altijd een bliksemafleider geweest voor hun agressie. Door hen vervolgens naar de buitenwereld toe te verdedigen, had ik mijn gevoel van eigenwaarde min of meer kunnen bewaren. Want als ik hardop zou hebben uitgesproken dat mijn ouders tirannen waren die niet van ons hielden, zou dat de bevestiging zijn geweest van hun mening. Het zou hebben betekend dat wij [de kinderen] het inderdaad niet waard waren om te bestaan.'
Blz. 85.
'In het verleden had ik steeds gehoopt serieus genomen te worden door de waarheid te vertellen over mijn verleden, wat intens pijnlijk was en waar ik heel moeilijk over kon praten, maar ik werd niet geloofd.'
Blz. 107.
Paar, baar en wordt onschendbaar.
Geplaatst in de categorie: psychologie