Op de vlucht

"Prent het in je geest, die nog zo gevoelig is: van niets heeft de mens een zo grote afschuw als van de eenzaamheid"
(Erich Fromm)

Het huis ligt er triest en troosteloos bij. Binnen: de traditionele indeling: een bankstel in de ene helft van de kamer en in de andere een eettafel die hoogstens een gezellig familieleven kan suggereren, dat in haar geval niet bestaat. Als het enigszins kan slaat zij op de vlucht voor de eenzaamheid, met niemand gedeeld en als zij op spaarzame momenten wel thuis is, hangt ze als een baby aan de "moederborst" van de telefoon, aan het kunstmatige instrument dat geen levend, warm lichaam, ogen of handen kan vervangen.
Ze is meisje geweest; ze is vrouw geworden en ze heeft het leven geleefd en beleefd op een manier waarvan haar innerlijk de voor mij onnaspeurlijke sporen draagt.
Vandaag de dag wandelt ze alleen nog maar; stilzwijgend, stug en stoer trotseert ze iedere vermoeidheid; maniakaal volgt ze de paden die kronkelend slingeren door bossen en heidegebieden, langs duinen en weiden.
De vrouw die naast haar loopt en die een kameraad zou kunnen zijn, ziet zij niet, als was zij een levenloze ledenpop zonder gedachten, gevoelens of ervaringen.
Zullen op een dag de gevoelens uit haar barsten als lava uit een vulkaan waarvan men geen werking meer verwachtte, als een rijpe vrucht die door haar schil niet meer omvat kan worden, als uitbundige tropische regenval waarop men eindeloos heeft moeten wachten?

wandeling eenzaamhei eenzaamheid emoties

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 58