Als liefde Angst wordt.

Het kan je zomaar ineens overvallen. Angst. En dat maakt het ook zo onvoorspelbaar.
En vandaag kwam het weer als een vloedgolf over me heen.
Het vreet me op van binnen en maakt dat ik me klein en nietig voel.
Deze angst is wel van mij maar wordt gevoed door een ander.
Eerlijk? Daar denk ik maar zo weinig mogelijk aan.
Waarom? Ook daarop is geen antwoord te vinden.
Anderen zien het ook niet aan me. Sterk- Zelfverzekerd- Resoluut.
Dat zijn de woorden waarmee ik omschreven word.
Misschien helpt het me. Die buitenkant en heb ik die heel hard nodig om te overleven.
Want als ze mijn binnenkant zouden zien.
Wat zouden dan de woorden zijn die ze te lezen kregen.
Machteloos- Klein- Kwetsbaar-Angstig-Afhankelijk- Weerloos.
En wat zou er dan nog van me over blijven?
En ik heb eigenlijk maar zo weinig nodig.
Liefde-Trouw- Eerlijkheid.
Onvoorwaardelijk.
Gewoon omdat ik deze persoon ben en omdat dat goed is.
Dat ik mag zijn wie ik echt ben. Zonder de angst dat dit niet voldoende blijkt.
Want het blijkt zo vaak onvoldoende.
En dan wordt ik nog sterker, nog resoluter en probeer ik mijn zelfvertrouwen nog meer op te krikken.
Want als ze dat zien dan zien ze niet de ware Brenda.
Het meisje. Het kwetsbare stukje mens, het gebroken hart, de verborgen tranen en de wanhoop.
De eenzaamheid in mijn angst en in mijn diepste zijn.
Zelfs hij die ik het liefste heb ziet het niet.
Dus krijgt een ander wat ik zo ontzettend hard nodig heb.
Lieve woordjes, Troost, Aandacht en erkenning.
Erkenning dat je niet sterk hoeft te zijn.
Maar heeft zij ook kinderen die allemaal extra aandacht nodig hebben en verdienen?
Heeft zij ook ooit in mijn schoenen gestaan en de weg bewandeld die ik noodgedwongen af moest leggen?
Heeft zij ook de liefde die ik voor hem heb?
Heb ik dit aan mezelf te danken?
Moet ik dan ook een zielig hoopje mens worden waarvoor hij kan zorgen om hem terug te krijgen.
De pijn die ik voel is onbeschrijfelijk.
Ik wil zijn schoonheid zijn, zijn prinses, zijn beauty. En hij hoort mijn engel te zijn. Mijn knuffelbeer.
Zij krijgt deze woordjes van hem. En hij krijgt die woordjes van haar.
En het meisje in me voelt zich verraden.
En het meisje in me heeft weer een harde les geleerd.
Dus moet ze nog sterker worden.
Een klein betonnen muurtje om haar hart bouwen om dit kwetsbare orgaan te beschermen en te stutten.
En doorademen. Tot de dood er op volgt.
Gelukkig heb ik mijn eigen Ben. Alleen in mijn hoofd. Maar hij is er. Hij vind me lief. Weet dat ik kwetsbaar ben en vind dat niet erg. Hij is er alleen voor mij. Omdat ik bijzonder ben zegt hij.
Hij vind me het liefste meisje van de heeeeeeele wereld.
Verraad ik nu mezelf? Ben ik nu echt stapelgek geworden? Of mag ik dit mezelf gunnen?.
Om eindelijk voor iemand eens de aller allerliefste te zijn.
Zelfs als Ben niet echt bestaat.
Zelfs als die iemand ikzelf ben.

Angst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 86