Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Een mislukte sollicitatie (vervolg)

Bij de halte aan het station ben ik op de bus gestapt en ik verzoek de chauffeur mij te waarschuwen als we bij het zwembad zijn. De bus hobbelt voort en bereikt de uitgestrekte contreien van wat een voorstad is geworden: "De Reeshof"; een stad die aan de stad is gebouwd.
Kraaien stappen parmantig heen en weer op het grasveld vlakbij de Heyhoefpromenade, een winkelcentrum, opgetrokken uit bruinrode baksteen, dat zich, merkwaardig geïsoleerd van haar groene omgeving, uitstrekt als een trechtervormige lange gang, die winkels herbergt en appartementen, vlakbij het sportcomplex, dat modern is vormgegeven met sculpturen en blauwe, kronkelige buizenstelsels, kennelijk als versiering bedoeld.
Hier heb ik een afspraak met een meneer, die een begeleidster zoekt voor zijn zevenentachtigjarige moeder.
Hij voert me naar een modern appartement, gesitueerd boven de winkelgalerij.
Binnen aangekomen ontmoet ik mevrouw, zijn moeder, die met een hoekig en onelegant lichaam, gekleed in een flessengroene jurk met witte bloemmotieven, diep is weggezonken in een fauteuil en die vol vertrouwen glimlacht naar zoon en schoondochter die mij kritisch monsteren bij deze sollicitatie; ben ik de persoon aan wie zij de oude mevrouw zouden kunnen toevertrouwen?
Hulpmiddelen als een rollator en een wandelstok zijn binnen handbereik, naast de parafernalia die hoogstwaarschijnlijk haar lange leven vergezeld hebben en die haar nog omringen; een schilderij met afbeelding van vrolijk lachende kinderen, een kastje met glazen siervoorwerpjes en meer, dat echter grotendeels aan mijn blik ontgaat wegens de vluchtigheid van de ontmoeting.
Ondanks alles is mijn mogelijke toekomstige werkgever mild en vriendelijk en kan hij zich bij voorbaat al goed voorstellen dat het voor mij wel heel moeilijk en bezwaarlijk zal zijn het oude, zware, vervallen lichaam van zijn moeder op te takelen, te hanteren en te behoeden voor ongelukken.
Om andere redenen dan hij bij mij veronderstelt aanwezig te zijn, voel ik niets voor een als het ware plaatsvervangende lijdensgeschiedenis, voor een herhaling van de weg die ik reeds aflegde met mijn moeder; getuige te moeten zijn, zoals bij haar, van een steeds verdergaande aftakeling langs het hellende vlak van haar gezondheid, eindigend in het onvermijdelijke.

Schrijver: I.Broeckx, 5 november 2016


Geplaatst in de categorie: ouderen

3.0 met 1 stemmen 35



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)