Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Onzegbaar leed?

De Veolia-bus had over De Heuvel gehobbeld en de halte op het Piusplein bijna bereikt, toen we in gesprek raakten. Ze zat al geruime tijd naast me en ik had vanuit mijn ooghoeken de leerachtige huid van haar wangen, haar grijze haar en haar bril geobserveerd
Ik heb weleens overwogen hoe het zou zijn om in uiterste nood en eenzaamheid mijn zielenroerselen aan een wildvreemde mee te delen, zomaar, ineens, onstuitbaar, bijvoorbeeld vanuit de hardnekkige maar gefundeerde gedachte en vanuit het op werkelijkheid gebaseerde en in tal van ideologieën verdedigde gevoel dat wij allen broers en zusters zijn en dat geen enkele barrière onze diepgaande verwantschap en het vertrouwen tussen ons, mensen, in de weg hoeft te staan.
De postmoderne maatschappij met de tot trend verheven vervreemding en afstand tussen haar leden loochent dit gevoel tot het uiterste, in alle toonaarden, maar mijn mede-passagiere verbrak plotseling deze conventie en het verdriet en de eenzaamheid braken uit haar los als lava uit een vulkaan waarvan men geen werking meer vermoedde.
We stapten gelijktijdig uit en in de Emmapassage, te midden van het koopgrage publiek en de luxe etalages en onder de verlichting die gezelligheid en sfeer schijnt te moeten suggereren (om maar niet te spreken over saamhorigheid en liefde) vertrouwde ze me het verhaal toe over haar grondeloze, vergaande en onzegbare eenzaamheid, over haar overleden man, over haar kinderen, voor wie zij kennelijk quantité négligéable was, over het grote huis met de vijf slaapkamers, waarin zij eindeloos moest poetsen.
In de harde grond van soortgelijk leed dat ook mij eens getroffen had, was, zoals nu bleek, door loutering de bloeiende boom van begrip en medeleven gegroeid die ons nu, figuurlijk gesproken, van dienst was met haar bloemen en vruchten.
Persoonlijk bezoek wees mijn ongelukkige stadgenote met enige aarzeling af, maar ze reikte mij tenslotte, kennelijk opgelucht, haar hand ten afscheid en verklaarde mij bij een eventuele volgende ontmoeting te zullen trakteren op een kop koffie......

Schrijver: I.Broeckx, 1 november 2017


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 1 stemmen 56



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)