Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg)

Hij voerde een forse en mollige hond aan de lijn; mokkabruin was hij en droeg een grote, witte bef op de borst en ook de uiteinden van de poten waren wit. Ik complimenteerde de man met het mooie dier dat stilletjes jankte alsof men het eveneens menselijke gevoelens zou moeten toeschrijven, alsof het beroofd was van een vriend, van een kameraad en vroeg hoe de hond heette. "Spikey" was de naam. Toevallige voorbijgangers knuffelden en omarmden de hond en in de bus, die spoedig voorreed jankte het dier kennelijk ongeduldig en onrustig. Mijn tranen van bewogenheid hadden ongezien en onopgemerkt gevloeid om een reden die ik ten dele niet kon achterhalen; misschien om een opeenstapeling van leed gedurende een heel leven, maar ook om de grenzeloze trouw van een dier die de brute, gemene mensensoort niet begrijpt en die vreemd is aan haar wezen.....

ontmoeting hond verd hond verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 36