Une soif croissante (?)
Onze leraren leken zelf ook op sprookjesfiguren: zo ook meneer W., drieëndertig jaar oud, getooid met de snorrenbaard, die zo mooi tekende op het schoolbord met gekleurd krijt en die ons de legendarische figuren uit de geschiedenisboeken: Marx, Lenin, Hegel, Bakoenin, Stirner, Fichte en vele anderen eveneens deed ervaren als uit een romantisch sprookje stammend: we waren nog kinderen. De door mij boven alles vereerde stroming van de Romantiek in de Europese geestesgeschiedenis gaat vergezeld van het motto: "Une soif croissante d'émotions fortes est son vrai caractère". Meneer
W. vertaalde het woord "croissante" dat "groeien, toenemen" betekent, ten onrechte als "kruisigend", maar de vraag bleef:
maken ons de emoties of het verstand werkelijk gelukkig?
En ik moet zeggen: tot op het huidige moment; vijftig jaar
na dato, kiest mijn felle, vurige hart dat levendig bonkt achter de ribben voor de felle, vurige passie, voor de duistere neigingen, want: "Le coeur a ses raisons que la raison ne connaît pas"
Geplaatst in de categorie: emoties