Met de dood in de schoenen......

Ze zei altijd maar: "Prachtig!, Prachtig!" ten overstaan van elk willekeurig natuurverschijnsel: de herfstkleuren van de bomen, de paddenstoelen, de weelderig woekerende mossen, alsof zij geen andere woorden tot haar beschikking had; alsof de Nederlandse taal haar geen andere woorden bood. De chirurg had beweerd: "Er is is u niets bespaard gebleven" en op een zeker moment begreep ik dat ze bezig was met het regelen van haar begrafenis. De hoop was haar teloor gegaan en het doemdenken vierde hoogtij en voerde de boventoon. Zouden wij nog eens de pracht van de rododendrons in het voorjaar gaan bewonderen? Achttien jaar had ze aan mijn zijde gelopen.....

afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 83