Een laatste thuis in de wereld?
Na een lange reis door de dorpen, langs de onheilspellende bebouwing, overspoeld door een zwak en bleek januarilicht, ben ik weer gearriveerd in het huis dat ik mijn laatste thuis in de wereld mag noemen, waar het vooroorlogse, statige en solide meubilair op me wacht, waar de staande klok uit negentienhonderdtien de uren wegslaat en waar ZIJ is, mijn laatste moeder, mijn plaatsvervangende moeder van negentig jaar; nu ik al sinds lang wees ben, wees ben geworden na het afscheid van de allerliefsten. Rauw en uitzinnig verdriet overvalt me als ik denk aan het naderende uur van het afscheid, al te bedreigend, al te dichtbij. Toch moet ik de terugreis aanvaarden. De dood strekt haar begerige klauwen uit; het niets en de toekomst loeren op mij.....
Geplaatst in de categorie: afscheid