"He ain't heavy, he's my brother" (vervolg)
De meneer in ons gezellige, nieuwe postkantoor aan de Hasseltstraat droeg een elegante "spuugkuif" en in de borstzak van zijn shirt een smartphone en een nutteloze balpen. Verspreid in de zaak lagen en hingen agenda's en kantoorartikelen en er stond een molen met kleurige wenskaarten om vrienden en kennissen in veel opzichten het allerbeste te wensen.
De man verpakte voor mij de chocoladerepen liefdevol, zorgvuldig en geduldig. "Ze zijn voor mijn broer" verklaarde ik, "voor zijn tweeënzestigste verjaardag". Op de witte luchtkussenenvelop schreef ik met een zwarte viltstift "Landpark Assisië", doelend op de landelijke en bosrijke omgeving waar mijn broer is ondergebracht en zijn dagen slijt; de broer die als weinig anderen of als enig andere als een man, dat wil zeggen; sterk en manmoedig naast zijn zussen had moeten staan, maar die totaal verstek moest laten gaan wegens ongelooflijk en onvoorstelbaar onvermogen en gebrekkigheid.
Zal hij met zijn gemankeerde brein kunnen gissen vanwaar de chocolade komt, zijn favoriete chocolade
uit Ivoorkust met het kleine olifantje op de verpakking?
14 mei 2020
Geplaatst in de categorie: familie