Een wanhoopsoffensief in lijn zeven?

Vaak signaleer ik mevrouw in lijn zeven op zaterdagmorgen als ik in de bibliotheek de boeken ga halen die ik niet lees.
Mevrouw hanteert een wandelstok en een wagentje om haar boodschappen in te vervoeren die zij steevast bij Albert Heijn aanschaft en soms spreekt zij de chauffeur aan als was van haar de remedie en het soelaas voor haar ongeneeslijke leed te verwachten: "Angelique, ik heb geen familie meer, ik ben tweeëntachtig, mijn zussen zijn overleden" Het grijze haar van mevrouw overwoekert haar hoofd en achter de zware, zwartgerande bril gaan haar droevige ogen schuil, schoongewassen door vele tranen. Haar enige opmerking aan het adres van Angelique, de chauffeur, die nog troost schijnt te bieden, bestaat uit de armzalige woorden: "maar ik leef nog"

Het leed gaat aangekleed over straat; het menselijk leed in haar oneindig gevarieerde gedaanten en gestalten heeft de wereld overwoekerd en overrompeld op ongekende wijze......

eenzaamheid leed remedie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 108