"Remember me but forget my fate

Ze had altijd zo graag gewandeld en de arts die haar terecht had verklaard na de operaties die de sieraden van haar vrouw-zijn hadden verwoest maar niet haar moreel en moed "u is niets bespaard gebleven" had haar geadviseerd veel te wandelen en ze had dit voorschrift in de praktijk gebracht. Stilzwijgend had ze aan mijn zijde voortgelopen; iedere zondagmiddag, jaar na jaar, niet in staat om ook maar een woord uit te brengen, lamgeslagen, verstomd, met een dichte keel door het immense leed dat zich dag aan dag, jaar na jaar als onbeschaamd had opgestapeld, maar ze had de landschappen, de prachtige, weldoorvoede runderen in de weiden, de bloemenpracht, de bloeiende heide en zoveel meer dat de troost van de natuur haar bood, zozeer liefgehad en bewonderd en slechts de woorden "prachtig, prachtig!" waren aan haar lippen ontsnapt alsof iedere conversatie zinloos en overbodig was in het licht van het noodlot dat haar, ogenschijnlijk als niemand anders, getroffen had. Toen, tenslotte, haar teen geamputeerd moest worden, kon niemand haar nog troosten.....

ziekte natuur troost

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 48