Verlatingsangst / Om het behoud van een kapel

Veertig lange jaren waren voorbij gegaan in de inrichting en de verplegers, onder wier hoede hij verkeerde, waren gekomen en gegaan. Ze waren het instituut in- en uitgevlogen als duiven in een duiventil en vaak had hij zich verlaten gevoeld als een verweesd kind of als iemand die door zijn voorheen altijd zo trouwe minnares in de steek was gelaten en vaak was de eenzaamheid hem aangevlogen.

Maar de kapel was er nog altijd op het terrein van het instituut. Trots had deze steeds haar muren opgeheven, aan haar voorgevel prominent gesierd door het Christusbeeld. Vaak was hij het gebouw gepasseerd op zijn wandeling met zijn begeleiders. Hij hechtte zich nog slechts aan het louter stoffelijke dat hem in de lange jaren van zijn verblijf zozeer vertrouwd was geraakt. Nu de kapel in de steigers stond, voelde hij dat hier een enorme dreiging van uit ging voor hem. Zou de geliefde kapel, het bouwwerk dat hem "trouw" was gebleven hem nu eveneens ontvallen en zou deze met de grond gelijk gemaakt worden? Zijn zeer gemankeerde brein schoot tekort en ik moest hem geruststellen en met zijn eveneens zeer gebrekkige spreekvaardigheid herhaalde hij steeds zijn ultieme adagium, zijn parool en lijfspreuk:
"Gaat nooit meer weg"; de uiting van zijn angsten, onrust en zorgen.

afscheid eenzaamheid verlatingsangst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 14