Zwijgende stenen

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken; de reis naar de wijk van onze stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen.

De Arriva-bus doorkruist eerst de straten van mijn wijk en houdt halt bij het station met zijn inwendige drukte en rumoer. Zij nadert daarna de stillere volksbuurt waarin ik opgroeide en spoedig ben ik op mijn bestemming.

Vanaf de halte is het niet ver lopen naar de straat van mijn jeugd: de Wethouder van Roesselstraat die parallel loopt aan de andere straten in die buurt. De straat die nu van zoveel kleinere afmetingen lijkt te zijn als destijds. De straat waarin we hinkelden en balden, rolschaatsten, knikkerden en de zweep om de felgekleurde kleine houten tollen sloegen die wervelend ronddraaiden op de straatstenen...

Daar is de ligusterhaag die evenwijdig loopt aan de gevels; daar zijn de berkenbomen en daar is de voordeur van huisnummer drie. Ik wil aanbellen en vragen of ik nog één keer de hal en de woonkamer mag zien. De keuken en mijn slaapkamertje waarin ik sliep, droomde en studeerde en waarin ik als dertienjarig meisje op mijn eerste pick-up "Sloop John B." van de Beach Boys tot vervelens toe liet afspelen. Is het echt waar dat hier al datgene is gebeurd dat nu nog alleen bestaat in mijn herinnering en waarvan alleen nog de zwart-witfoto's in het dikke album getuigen?

woonoord herinneringen terugkeer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 26