Afscheid nemen is een beetje sterven
En zo aanschouwde ik op een goede dag vanuit mijn hoge venster, toen een vroege zomer zich al aankondigde, dat enkele heren een lange, stalen trap uitrolden tegen de gevel van de flat aan de overzijde van het plantsoen. Het uur van de verhuizing, van het vertrek en van het afscheid was nu aangebroken en één voor één werden de meubelstukken, die de bewoners zolang omringd hadden en die de sfeer hadden bepaald in hun vertrekken, op een plateau geplaatst dat de diepte in zonk. De meubels werden in de bestelwagen geladen die was komen voorrijden. Tenslotte sloegen de heren de auto dicht en ik zag de wagen langzaam wegrijden, de straat uit, naar een nieuwe toekomst en een nieuwe bestemming.
Een fase in het leven van de overburen is voorgoed voorbij, een nieuwe toekomst breekt aan. De flat staat leeg, de ramen zijn zwart en als het ware geblindeerd. De tijd doorgebracht in de kleine flat in onze straat is voorbij, ligt achter hen, is voorgoed een gepasseerd station....
Geplaatst in de categorie: afscheid