....eens, na het verdriet / Toekomstvoorspelling
Achter de hoge flat aan de Sweelincklaan strekt zich een feeëriek park uit, waar herten ronddartelen en uitrusten en waar in het voorjaar verliefde stelletjes genieten van de zon, van het water, van het groen en van hun liefde.
Daar, op een bankje, zaten wij, twee vrienden, naast elkaar en mijn tranen stroomden terwijl een majestueus hert ons onverschillig aanstaarde, vanachter een hek en kennelijk, zoals ook voor de hand ligt, met minder moeite zijn gewei torste dan dat ik mijn verdriet droeg.
Je keek me aan met je staalblauwe ogen die de wereld gezien hebben en die nooit meer zullen huilen.
Eens, over jaren misschien, zal ik de flat, het park, het water, de herten en ons bankje weer zien, op een nieuwe morgen, op een nieuwe dag, een dag waarvan ik de komst of het bestaan nu niet kan voorspellen, niet kan bevroeden, en zal ik dan aan onze liefde denken als aan een ver souvenir dat diep begraven ligt onder de lagen van de tijd, die alles vervlakt, maar die ook alles verzacht en verzoet en doet vergeten?
29 januari 2025
Geplaatst in de categorie: verdriet