Uit mijn jeugdherinneringen / Het kleine witte kerkje

Mijn zusje en ikzelf liepen aan de goedgunstige hand van onze ouders.
Eens was de winternacht over de wereld gevallen en deze had zich over haar ontfermd.
Het moet een klein, bescheiden kerkje geweest zijn waarnaar we onze voetstappen richtten. Helder geel licht straalde uit de vensters als een verwelkoming. We waren pelgrims, reizigers door de nacht.

Ik heb het witte kerkje nooit weergezien, weet niet of het er nog is.
Vaag zweeft haar beeld me voor de geest als een ongrijpbare gestalte, als een schim, als een droom, als een vluchtige, ijle maar ondanks alles solide herinnering...

geschiedenis herinnering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 36