Alle inzendingen over emoties

Zo vaak hebben we elkaar gedag gezegd, een welkom gevoel erbij gehad. Het was fijn je weer te zien, maar de weldaad van herkenning bleef uit. Het herbeleven bood soelaas omdat ik in je prachtige ogen mocht staren, maar relaties en werkverhoudingen zorgden voor de gepaste afstand. Fysiek contact kwam...

"Kom op, sta op, we redden het wel! Ik help je, ik ben er voor je, ik zal mijn leven wagen voor jou!" Het enige wat ik van je vroeg was om me te geloven.. Je kon het niet, je wou het niet eens proberen. Je was te moe, te zeer uitgeput om me ook maar aan te willen horen. Je kon niet meer verder ...

DEEL 1 OPKOMST Thomas was dertig jaar oud en was keuterboertje. Zijn trekker was een Fordson Dexta trekker, blauw met oranje wielen. Het was maar een klein trekkertje met vijftig pk, maar hij deed erg zijn best, net als Thomas zelf. Altijd stond hij trouw klaar om zijn dagelijkse werk te doen. Hi...

Het blijft lang stil in de kamer. Niets beweegt. Niemand beweegt. De hele ziekenhuisstad van beton en staal en glas, de liftschachten, de gangen, de duistere tussenverdiepingen vol tikkende, zoemende, zuchtende buizen, de zalen vol bedden met herstellenden en stervenden, de bezoekers en de artsen, d...

‘Bescheidenheid siert’ is een welbekende uitdrukking. Ook in geschreven stukjes worden de sierlijke rondingen van zelfrelativering en zelfspot hogelijk omarmd. Als een schrijver zijn betoog eindigt door de schouders op te halen, zijn blik vol twijfels naar de hemel wendt, een open punt onder aan...

THOMAS AN DIEK Thomas liep over de zeedijk bij Lauwersoog. Zijn moeder had hem in de haven uitgezwaaid en hij had vaders zakmesje bij zich. Hij was enigszins bezorgd want het weerbericht had het over onweersbuien gehad. De lucht was nu betrokken en vochtig en het waaide niet en het was opmerkelij...

Het is nagenoeg zaterdagmiddag. Het regent nog niet maar het ziet ernaar uit dat het niet lang meer op zich zal laten wachten. De koude wind raast over het weidse wijkplein. Enkele vrouwen haasten zich nog vlug bij de slager binnen om vervolgens de warme bakker te bezoeken want morgen zondag zijn de...

Het is een heldere najaarsdag in oktober, wanneer ik met mijn laarzen het wad trotseer. De schelpen kraken onder mijn laarzen en de zilte zeelucht dringt mijn neus binnen. Ik geniet van de kleine wonderen die bij eb op de zeebodem verschijnen en de vogels die hun eten komen zoeken. Even doe ik mijn ...

Elke dag leer je bij is de slogan van het ministerie om potentiële leerkrachten te werven voor het onderwijs. Al 20 jaar sta ik inmiddels voor de klas, en ik heb zeker al een hoop geleerd. Deze week heb ik zelfs heel veel geleerd. De moeder van Erik is al 3 jaar ziek. Ze heeft kanker al vanaf da...

Miskend! Miskend zijn wij! Het katholieke volksdeel is miskend! Dries van Agt heeft het zelf gezegd! Het heeft Hare Majesteit niet behaagd de uitvaart van Johannes Paulus II bij te wonen. Het kabinet vond de gereformeerde J.P. Balkenende – als hoogste politieke functionaris – voldoende. En da...

Zomaar een dag in januari. Ik sta vroeg op, want ik wil naar Zandvoort. Er wordt zware storm verwacht. Wanneer ik naar buiten kijk ziet het er grauw en somber uit. Maar ik wil toch, dus gewoon douchen, eten en wieberen, lekker uitwaaien. Dara en Lindy, de dweil en de bruine Labrador, worden al er...

Een week geleden schreef ik mijn verhaal, mijn eerste gevoelens in een bui van trots en stuurde het in. 1 dag later kreeg een bericht terug, het was niet geplaatst: "Ik was niet verrassend genoeg". Toch was het een verrassing voor mij, zo heel onverwachts, ik was gedumpt! Die trots die ik voe...

laatst zijn we er achter gekomen dat mijn moeder een ongeneselijke ziekte heeft. door die ziekte is het niet duidelijk hoe lang zij nog leeft. ze moet allerlei kuren doorstaan. en van ziekenhuis naar ziekenhuis gaan. na velen van die kuren heeft ze weer veel nieuwe ziektes gekregen. we hebben z...

plotseling besefte ik dat ik leef kunnen jullie het je voorstellen Ik leef Mijn hele lichaam trilt mijn hart bonst heel hard ik voel mijn eigen adem het bloed dat door mijn aders stroomt mijn ogen kunnen helder zien en ik hoor duidelijker alles smaakt zo aangenaam voor het eerst zag ik...

Gesloten boek op een schone, maar rommelige tafel. Op de achtergrond 't geruis van motoren, dichtslaande deuren en pratende mensen. Muziek die laat weten dat de dag nog niet voorbij is en 't leven dat laat zien te beschikken over kwaliteiten, onvoorzien en recht uit 't hart. Berouw heb ik in ...

Elleboog op de grijsmarmeren tafel, tussen wijs- en middenvinger een sigaret, de blauwwitte, sierlijke, maar grillige slierten vullen de dompige ruimte boven haar hoofd, al was het een mengeling van gedachten in een wolkachtige stripballon. Dan zuigt ze met rimpelmond en vernauwde ogen, peinzend....

Ik tel. Ik tel voor de zoveelste keer. Stel nou dat er bij ons 7 mensen blijven zitten, alles meegerekend. Dan in 3b 5, 3c en 3 d ieder 4 en in 3e 2. Dat maakt 23. Dus dan zouden er zeven moeten blijven zitten in de vierde om vijf klassen te houden. Van die vijf klassen hangt voor mij een hele hoop...

Daar lag ze, met haar benen wijd en omhoog, uiterst charmant. “Hoe bizar”, dacht ze. “Nooit van mijn 37-jarige bestaan heb ik kunnen bedenken dat ik hier zou komen te liggen”. De arts naast haar keek haar geruststellend aan. “Je voelt er niks van,” zei hij, “wil je het nog zien op d...

Het staat met een groen, groot aanwijsbord aangegeven, met twee witte pijlen, één naar links en één naar rechts: “Irlanda”. Merkwaardig om te zien welke oude, lelijke, gedeukte auto’s hier de straat nog opsieren. We zijn ontzettend verbaasd dat ze nog rijden en vooral mógen rijden. In N...

Een schril scheidsrechtersfluitje zette de trein in beweging. Eigenaardig toch! In een compartiment, vlak bij de deur, links, zat een keurig, net geklede heer – met vilten hoed en stropdas – vrome kushandjes te werpen naar een vrouwelijke leeftijdsgenote op het perron. Een 75-plusser! Een zeer g...

Het ontwaken van een nieuwe dag, langzaam in dromen verglijden. Het gelach van spelende kinderen, af en toe een traantje als er zich eentje kwetst. Een vlinder die dansend van de ene bloem naar een andere walst. Gekwetter van ruziemakende mussen om de achteloos achtergelaten kruimeltjes van oud broo...

Ze zijn ‘in’, de gevoelens die aan de tuin gekoppeld worden. En ze zijn nog nooit zo ‘in’ geweest! Het ‘strandgevoel’ met schelpenversieringen, stoelen en tafels gemaakt uit wrakhout en tuinkasten volgestouwd met materiaal waar een strandjutter jaloers op zou worden. En de tuintafel ...

Ik was vroeger een probleem-kind, kon daar niet zo veel aan doen want ik had al vanaf mijn geboorte last van pdd-nos. Ik ging op mijn 12e uit huis en kwam in een instelling in Smilde. Ik kwam op een afdeling met mensen die zichzelf beschadigden, en had het daar erg moeilijk mee. Maar goed, op een...

Peinzend leun ik tegen de post van de kast en bekijk de bovenste planken. Oude spullen, ooit daar weggezet. Komen wel weer eens van pas... Ik hoor telefoneren: mijn oudste met zijn vriendin. Wat er wordt gezegd versta ik niet; waarover het gaat weet ik wel. Het leek allemaal nog zo ver weg. Oh n...

Het is maanden geleden dat zij hem leerde kennen via internet. In de moeilijkste en meest verwarrende periode van haar leven werd hij een vriend waarbij ze al haar ellende kwijt kon. De eerste keer dat ze zijn stem hoorde was vlak voordat ze met haar man op vakantie ging. Iedereen vroeg haar waaro...

sommige catastrofale situaties vragen om duidelijkheid, komen in een fractie van een seconde tot uitbarsting: je slaat met je hand door een vensterruitje en dan ligt alles vol bloed en roodbesmeurde glasscherven; je valt uit een raam en breekt hier en daar wat botten, schaaft hier en daar wat ve...

Ze stonden samen op het bruggetje, de jongen en het meisje, en als je ze zou zien staan dan zou je denken dat je in een sprookje was beland. De zon scheen nog zwak. Het water kabbelde rustig onder hen door, maar hun was het alsof met wilde golven tegen de oever en tegen de brug aan werd geslagen....

Jouw nummer uit mijn telefoon gewist, ik heb mij vergist. Gisteren dacht ik nog anders over jou, maar helaas, is het waar, je bent een junk. Vorig jaar om deze tijd was ik bereid om je te helpen, wist ik niet dat je me zo bedonderen zou. Maar nu, nu ik weet dat ik mij vergist heb, wil ik dat niet...

Langzaam loop ik langs het water, het water dat mij roept. Ik loop de steiger op en aan het eind blijf ik staan. Ik moet. Ik kan niet verder. Zo sta ik daar een tijdje, ik kan niet verder. Mijn ogen dwalen af van de einder tot aan mijn spiegelbeeld, ik buk mij om mezelf beter te kunnen bekijken in ...

“Weet je wat jij moet doen?” vroeg hij, me aankijkend met een lichte glimlach om zijn lippen dansend. ”M’n bed inkruipen en pas weer wakker worden als het zomer is?” vroeg ik zielig met een dun stemmetje. Hij schudde zijn hoofd, de glimlach werd iets breder. “Dat is niet wat ik bedoe...