Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Schipbreuk

Overdag lukt het me aardig er niet teveel bij stil te staan. Ik doe gewoon mijn werk en probeer me niet af te laten leiden door de onverschilligheid van de andere bemanningsleden. Maar ’s avonds voelt het anders. Iedere avond loop ik op het dek en kijk ik naar boven. De hemel staat vol met sterren, mijn hoofd vol met gedachten.

Sinds het wegvallen van de kapitein heeft het schip steeds meer schade opgelopen. Intussen lijkt het meer weg te hebben van een scheepswrak. Als het ene mankement is gerepareerd, lekt het wel weer ergens anders. Verschillende bemanningsleden zijn intussen overboord gesprongen en hebben het ruime sop gekozen. Ook in mijn hoofd komt de twijfel nu opzetten. Spring ik ook, of blijf ik zitten.

De schade lijkt onherstelbaar, de keuze makkelijk. Want wie blijft er nu zitten op een schip dat waarschijnlijk gaat zinken? Helaas is het niet zo makkelijk. Dit schip is mijn thuis. De bemanning mijn familie. Hen in de steek laten zou voelen als verraad. Voor hen, voor mij. Maar blijven zitten lijkt zelfmoord. Het is wachten op schipbreuk. Of toch niet?

De hoop en het vertrouwen dat de nieuwe kapitein schoon schip zal maken, is aanwezig bij de anderen. Waarom wil het er dan bij mij niet in? Gun ik hem tijd om het te bewijzen? Krijg ik de tijd om het af te wachten? Mijn hoofd is vol.

De sterren verdwijnen, een nieuwe ochtend komt. Vol goede moed volg ik mijn orders met enthousiasme op. Ik hoef immers vandaag nog geen keuze te maken.

Schrijver: wendy77, 25 september 2006


Geplaatst in de categorie: emoties

3.2 met 4 stemmen 683



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Driek Oplopers
Datum:
28 september 2006
Email:
driekoplopersyahoo.com
Heel mooi gedaan. Hulde!
Naam:
Günter Schulz
Datum:
27 september 2006
Email:
ag.schulztiscali.nl
Aangrijpend! Geduld, wijsheid en goede intuïtie toegewenst.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)