De zee, mijn grote liefde ......
Zomaar een dag in januari. Ik sta vroeg op, want ik wil naar Zandvoort.
Er wordt zware storm verwacht.
Wanneer ik naar buiten kijk ziet het er grauw en somber uit. Maar ik wil toch, dus gewoon douchen, eten en wieberen, lekker uitwaaien.
Dara en Lindy, de dweil en de bruine Labrador, worden al erg onrustig.
Zij weten wanneer ik de rugzak van mijzelf inpak, zij helaas een autorit moeten maken om te komen waar zij net zo graag zijn, net als ik.
Hup in de auto en karren maar. Het waait behoorlijk en het is erg rustig op de weg.
Dus ik kan lekker opschieten. Het is een half uurtje rijden. In Zandvoort aangekomen, na door een flinke hoosbui gereden te zijn bij Haarlem, schijnt de zon mij al tegemoet.
Deze dag kan nu al niet meer stuk. Een hel verlicht bord geeft aan dat er windkracht 12 verwacht wordt, beter kan haast niet. Het is net of Zandvoort weet dat ik eraan kom met windkracht 12 in mijn koppie.
De auto geparkeerd en ik zie de golven al metershoog schuimen, zij overspoelen tweederde van het strand.
De honden aangelijnd en tegen de wind in een pad gezocht om op het strand te komen.
Beneden aangekomen laat ik ze los en ze worden helemaal wild. Van de weersomstuit ga ik spontaan met ze mee huppelen. Heerlijk die storm en zo weinig mensen op het strand, niet te geloven, ben ik dan de enige verslaafde?
Ik gooi de ballen weg en zij rennen er als gekken achteraan. Wanneer iemand op dit moment een bal voor mij weg gegooid zou hebben, had ik er ook als een gek achteraan gehold.
Maar aangezien ik mijzelf beloofd had mij vandaag eens te gedragen - wat een moeilijke belofte - doe ik het rustig aan. Moet ook wel trouwens, want er is haast niet tegen de wind in te boksen.
Ik kijk eens richting boulevard en zie dat “mijn appartement” nog steeds te koop staat.
Ach, nog maar 45 jaar sparen en dan woon ik hier ook, met rollator weliswaar, maar heerlijk op mijn plek.
Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Vooral terug in 2003, wat er dit jaar allemaal gebeurd is. De blijdschap en het verdriet, een jaar is weer omgevlogen.
Ik laat het maar over mij heenkomen, ik heb eindelijk geleerd dat leven en overleven ook een vorm van accepteren is. Men is nooit té oud om te leren.
Dara en Lindy voelen precies mijn gemoedstoestand aan. Wanneer ik blij en hard lachend loop te stampen, hollen zij alle kanten op. Maar wanneer ik verdrietig ben en loop te huilen, blijven zij vlak naast mij lopen, haast tegen mijn benen aan, af en toe met die schuine kopppies omhoog of zij zeggen willen “wat is er, vertel het maar”. Wat houd ik toch veel van hen en wat geven zij veel liefde terug.
Zij nemen een duik vooraan in de golven, het schuim vliegt ze om de oren. En ze schudden zich eens lekker uit. Ik moet mij ook maar eens honds gaan gedragen en schud ook maar eens heftig met mijn koppie. En wég met gedachten.
We stappen lekker door, vandaag is twee uur lang zat, want het is best vermoeiend met die storm.
Het wordt al iets drukker op het strand en daar heb ik nu net even geen behoefte aan.
Dus omkeren en de weg terug, tegen de wind in, op zoek naar de auto. Af en toe blijf ik even staan om te genieten van het rollen van de golven en het opwaaien van het zand.
Ineens zie ik een hoog opgewaaide berg zand, waar ik eigenlijk precies op kan zitten.
Dat probeer ik en het lukt, de honden komen bij mij liggen, zij zijn doodmoe.
Ik steek een sigaretje op, wat moeilijk gaat, maar toch en staar voor mij uit naar het machtig mooie spel van die hoge golven, de meeuwen, die mee willen drijven, wegvliegen en weer terugkomen. De wolken in de lucht schieten voorbij, het gaat steeds harder waaien.
Ik denk dat windkracht 12 aardig in de buurt komt.
Mijn gedachten verwaaien met de golven en er komen nieuwe gedachten terug.
De zee, Mijn Grote Liefde. Niemand kan mij haar afnemen, ik heb haar in mijn hart gesloten.
Zij, als geen ander, kan mij lezen.
Niet voor niets heb ik een van mijn laatste gedichten afgesloten met de zin
"de zee, voor eeuwig de ziel van mijn zijn".....
msn.comGeplaatst in de categorie: emoties
zee
1.226
Geef je reactie op deze inzending: