Verlangen
Ik wil je vertellen van een vrouw die ik ken.
Zolang ze zich kan herinneren leeft ze met de bitterzoete pijn van verlangen. Ze heeft haar hele leven al een verlangen naar Indonesië. Zo lang ze zich kan herinneren wil ze zich daar vestigen.
Dat verlangen uit ze door de kleding die ze draagt. De geuren die ze gebruikt. De inrichting van haar huis. Alles ademt het verlangen naar die andere cultuur. Bij alles wat ze doet, spreekt haar binding met dit verre oord. Ze heeft dat verlangen overgebracht op haar twee zoons. Ze heeft het hun met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten. Gewoon door zichzelf te zijn gaf ze dit verlangen door. Dit met verstrekkende gevolgen. Haar oudste zoon bracht een bezoek aan een van de eilanden van Indonesië en werd er op slag verliefd. Op de mensen die er wonen, op hun cultuur en op een meisje. Hij begon er een bedrijfje, trouwde en ze kregen een baby. Een schattig klein meisje van gemengd bloed. De vrouw bracht regelmatig haar vakantie bij haar zoon door en zou zich er vestigen zodra ze het financieel voor elkaar had. De zoon kwam ook regelmatig met het kind naar Nederland. Na een aantal jaren echter bleek het huwelijk niet echt geslaagd. Hij scheidde weer van de moeder van hun kind. Toch bleef hij in Indonesië wonen.
Nu doet het volgende zich voor; het kleine meisje dat regelmatig bij Oma op bezoek in Nederland komt ontwikkelt een bijna melancholiek verlangen naar Nederland. Alles wat met Nederland te maken heeft vindt zij mateloos interessant. Het verlangen naar het andere zit in haar genen. Een wonderlijk iets.
De vrouw, heeft het plan om zich in Indonesië te vestigen op moeten geven. Nu heeft ze een nieuwe partner die Nederland niet zal verlaten om aan haar verlangen tegemoet te komen. Ze heeft zich erbij neergelegd. Alsof het estafettestokje is doorgegeven aan haar kleindochter, heeft dit kind een plaatsvervangend verlangen naar verre oorden. Vreemd toch.
De zoon is niet van plan terug te keren naar ons land. Hij heeft daar in dat verre land een eigen leven opgebouwd en voelt zich er goed. Hij heeft de plaats ingenomen van zijn moeder. Zal zijn dochter hem voor Nederland verlaten, zoals hij Nederland verliet? Nu leeft dit exotisch kind met de zoete pijn van dit gevoel dat verlangen heet. En niemand kan zeggen hoe dit verder gaat. De tijd zal het uitwijzen. De cirkel is gesloten. Geeft dit kind op haar beurt haar gevoel door aan haar kinderen? En zal dit generatie op generatie doorgaan. Het heeft iets weg van de vogeltrek. Zonder dat iemand een teken geeft verplaatsen vogels zich tienduizend kilometer over de aardbol om zich voort te planten of voedsel te zoeken. Bij een aantal mensen werkt die aantrekkingskracht even sterk.
Verlangen is zo sterk dat dit verlangen iemand een heel leven een vreemde pijn bezorgt. Een vreemd branderig gevoel dat altijd aanwezig is in een hoekje van iemands ziel. En bij een geur, een geluid of een voorwerp duikt het zo direct weer op uit het duister. Het vreet soms heftig aan iemands zielenrust zodat ze hun hele leven zoekende doorbrengen op zoek naar een gevoel van herkenning. In een ander verhaaltje heb ik over dit gevoel al eens eerder verteld. Elk mens heeft bepaalde herinneringen die een bepaald gevoel oproepen. We dragen ons verlangen mee. Ons hele leven. Ook dragen we het medicijn tegen het verlangen bij ons.
We zijn verantwoordelijk voor ons eigen leven. We bepalen in grote mate zelf wat of we zijn en wat we voor onze omgeving betekenen. Dus als we ons hele leven verlangende doorbrengen is dat onze eigen schuld. We kunnen ook kiezen om datgene we verlangen te gaan zoeken zoals de zoon van de vrouw heeft gedaan. En het lot kunnen we zelf af en toe een draai geven door keuzes te maken. Verlang je naar Indonesië? Ga er dan heen. Mis je iemand vreselijk? Zoek hem of haar dan op. Is degene die je mist overleden? Koester de herinnering aan haar of hem en leef verder. Verzand niet in het onmogelijke. Je hele leven een droom najagen is zonde van je leven. Leef in het nu, in het heden. Zonder het verleden geweld aan te doen. Wat is geweest komt gewoon nooit meer. Dat dient iedereen te accepteren zodra je dat voor jezelf hebt geaccepteerd ligt de toekomst voor je open. En worden je verlangens weer zinnig. En uitvoerbaar.
Zodra de vrouw naar Indonesië verhuist zal haar verlangen zijn ingevuld. En het zou mij niet verbazen als er dan direct een ander verlangen voor in de plaats komt.
Misschien verlangen wij mensen om het verlangen zelf. En niet om de droom te verwezenlijken. Waarschijnlijk gaat het om een in de genen bepaalde oerdrang om te verlangen naar iets dat net buiten ons bereik ligt.
Zie ook: http://nl.msnusers.com/WillyVittali
Schrijver: Willy Vittali, 12 november 2005
Geplaatst in de categorie: emoties