Sluitingstijd
Het is nagenoeg zaterdagmiddag. Het regent nog niet maar het ziet ernaar uit dat het niet lang meer op zich zal laten wachten. De koude wind raast over het weidse wijkplein. Enkele vrouwen haasten zich nog vlug bij de slager binnen om vervolgens de warme bakker te bezoeken want morgen zondag zijn de zaken gesloten. Ook de apotheker sluit over enkele minuten. Daar staan nog een paar mensen voor de toonbank. De “witkiel” gesticuleert met rechterwijsvinger naar een oude klant (in jaren). Ook “In de griffel” schuiven er nog mannen aan om hun ingevuld lottoformulier in te geven. Terloops nemen ze de krant en wie weet nog een “Dag Allemaal”-versie mee voor hun echtgenote.
Schetterende merels gieren over en weer. Kinderen met de fiets spelemeien nog ongegeneerd tot ergernis van Sophieke – over de 80 – die, moeilijk te been, met haar steunstok over de dallen schuifelt tevens goed oplettend opdat ze niet zou struikelen.
Jeannine-van-de-drie-poter (haar oude hond liep nog jaren op drie pootjes rond voor hij finaal dood moest) slaat een praatje met een boodschappende buurman. Ze lacht altijd en vertelt honderduit. De man slaat zich op de dijen waardoor de broek met doorgezakte knieën strak gaat staan. Met de rug van zijn rechterhand veegt hij zich de lekkende neus af.
Een vader met zijn twee kinderen – een meisje en een jongen – verlaten ijlings het filiaal van de hoofdbibliotheek en spoeden zich naar de delicatessenzaak. Zijn zoontje van ± zeven blijft naast hem, zij het in looppas. Het dochtertje, geschat negen à tien jaar, rept zich over het plein naar de wachtende auto. In haar haast struikelt ze over haar voeten en valt pardoes met haar volle lengte tegen de grond. Eerst niets, dan een geweldig gehuil. Ze heft haar hoofdje op en zoekt zichtbaar hulp bij haar papa. De man moet evenwel voor sluitingstijd in de winkel zijn en roept haar toe: “Gauw, gauw sta maar recht, gie trunte”.
Het kind blijft maar huilen dat oren en zien vergaat. De nerveuze vader stapt echter door zonder nog verder naar haar om te zien. Trouwens kinderen struikelen zoveel over hun voeten, moet hij gedacht hebben. Niemand op het plein reageert. Iedereen hoort haar wel maar doet er niets aan. Plots komt haar klein broertje toch toegelopen, beziet haar en loopt verschrikt weg recht de apotheek binnen. Schreiend wijst hij naar zijn zusje die daar op de grond ligt te tieren. De apotheker rent naar buiten en buigt zich over het kind. Bloed stroomt uit haar neusje. Een dikke buil op het voorhoofdje begint zich al te manifesteren. Schaafwonden aan de mollige handjes krijgen een rode kleur. De bereidwillige man neemt het bloedende kind voorzichtig in de armen en wankelt ermee naar huis. Hij zet ze neer op een stoel en beziet haar aandachtig. Neus gebroken, dat is zeker. Wie weet heeft het geen hersenschudding opgelopen, meent hij. Hij belt de MUG. In minder dan geen tijd staat die loeiend voor de deur. Het kind wordt naar de spoed gebracht voor verder onderzoek.
Tientallen mensen staan het verloop van de gebeurtenis gade te slaan en te becommentariëren.
Jeannine-van-de-drie-poter heeft het ook allemaal gezien en vertelt alles opnieuw aan de te laat gekomen omstanders in geuren en kleuren. “Mao mensch toch, en bloeën dat dat dee” en zij schudt meewarig het hoofd.
Toen de vader uit de delicatessenzaak kwam, stond hem alleen zijn wenend zoontje op te wachten die hem met horten en stoten vertelde wat er aan de hand was.
De “stoere” man wankelde, zakte door de knieën en lag in minder dan geen tijd tegen de grond. Het ventje ging nog harder huilen en dook opnieuw de apotheek binnen. Opnieuw stoof de medicijnman naar buiten die, na een summier onderzoek, de man terug bij de positieven bracht. Die was eenvoudig van zijn stokje gegaan door de emotie en zijn hartkwaal (maar dàt wist de apotheker niet). Niettemin belde hij de ambulance op die de vader en het zoontje eveneens naar de spoed overbracht alwaar de familie opnieuw verenigd werd.
Sophieke kwam voetje voor voetje traagjes aangesloft niet eens wetende wat er gaande was. Het “drama” was allang voorbij maar Jeannine-van-de-driepoter zou haar nog eens het bloedig verhaaltje overdoen.
Het sloeg twaalf uur op de kerktoren en hier en daar gleden de rolluiken al naar beneden.
Alles werd stilaan rustig op het plein. Alleen de merels kletterden en schetterden nog.
En zie, plots begint het geleidelijk aan te druppelen.
skynet.beGeplaatst in de categorie: emoties
plein
954
Geef je reactie op deze inzending: