Alle inzendingen over verplegen

Sinds januari dit jaar woont mijn moeder in het verpleeghuis. Zij stond al op de wachtlijst en we trokken aan de bel. De situatie thuis was inmiddels onhoudbaar. Vlak voor de kerst kregen we bericht dat er een kamer voor haar vrij kwam. Een duizelingwekkend grote stap. Op 15 maart kwam het...

Mijn schoonmoeder ligt op de Intensive Care. Morgen op de kop af drie weken. Ze herstelt van een bijna fatale darmperforatie, ze is vier dagen lang bijna dood geweest. Nu kan ze af en toe even zitten. Maar praten lukt nog niet want ze wordt beademd via een buis. Vannacht is er een meisje binnen...

In het rouwproces gaat meestal alle aandacht naar het verdriet, terwijl ook boosheid een rol kan spelen. Vaak wordt dit weggedrukt en minder geaccepteerd dan verdriet. Toch mag boosheid er zijn, want ook deze emotie verdient de nodige aandacht. In mijn werk als ziekenverzorgster kom ik bijna...

Toch zijn er ook dingen die gebeuren met minder impact, met meer menselijkheid en met meer gevoel waarmee ik dan weer niet de 24 uurs aanwezigheid van pijn bedoel, want die is er nog steeds, is ook niet zomaar weg. We (ikke dus) moeten geduld hebben en zo bezit ik mijn ziel in lijdzaamheid, wat een...

Plastic-hand-geschoeid met terechte waardering, waarbij wij zowel als post- als pakketbezorgers vol lof worden bedankt. Voor wat betreft werk, staat dat van ons als post- en pakketbezorgers in schril contrast met dat van artsen en verpleegkundigen en al die ver-ZOR-Gen-de mensen in zieken-,...

Een niet zo nette naam voor een enorm gebouw als het ziekenhuis wat de laatste tijd volop in het nieuws is maar ik blijf het een van lopende band verstoken fabriek vinden, eerlijk waar. De afmetingen zijn zo bizar dat het me gisteren lukte te verdwalen jawel! Ik was er echt de weg kwijt. En juist...

In de NRC van 16 november 2013 staat het indringende, pijnlijke en choquerende verhaal van Hanneke Joosten 'Noodkreet voor mijn dochter', over haar 22-jarige dochter Joana Joosten, die gedwongen is opgenomen in een naargeestige inrichting even buiten Amsterdam. Joana is een knappe jongedame,...

Ellen van den Roofd heet ze. Ze is nu 48 jaar. Ruim tien jaar woont ze nu op zichzelf, nog steeds in hetzelfde flatje in de binnenstad van Almelo. Na het overlijden van moeder was het ouderlijk huis aan de Groot Hertoginnelaan verkocht. Met veel pijn en met hulp van haar getrouwde zussen...

Vaag hoor ik buiten de kerkklok, maar ik let er niet op. Een telefoon rinkelt, maar ik hoor het niet. Ik staar naar mijn lege wijnglas en loop naar het raam. Met een ruk gooi ik het open en snuif de warme zomerlucht op. Een aroma van seringen. Mijn favoriete bloemen. Het roept herinneringen op. Aan...

Zoals de meeste van mijn bekenden al weten, ben ik een borstkankerpatient en al zijn de diverse operaties al een paar jaar geleden, de naweeën zijn en blijven natuurlijk altijd aanwezig en voelbaar! Zo zit ik in speciale drukkleding, om te zorgen dat het lymfevocht kan worden afgevoerd. Zitten...

Graag wil ik als een soort postuum eerbewijs aan Simon Carmiggelt (1913-1987) het volgende verhaal van hem plaatsen uit de bundel 'Later is te laat' uit 1964. Overigens is de keuze van dit verhaal betrekkelijk willekeurig, want al zijn verhalen zijn juweeltjes en voltreffers. Naar mijn...

De inspectie voor de gezondheidszorg zou veel sneller en effectiever moeten optreden bij misstanden in zorginstellingen. Dat blijkt eens te meer nu bekend geworden is dat in een zorgboerderij in De Groeve (Groningen) jonge verstandelijk gehandicapten jaren lang gebukt gingen onder een schrikbewind....

Ben ik net bekomen van de fascinerende uitvoering van die Zauberflöte jongstleden najaar, nam mijn dochter me onlangs mee naar het toneelstuk Marat/De Sade. Leerlingen in de leeftijd van vijftien/zestien jaar van het Geert Groote College speelden daar de sterren van de hemel. Toen we de...

Met zijn koffer in de ene, en zijn sporttas in de andere hand liep hij het conversatiezaaltje van de herenafdeling binnen. Dit zou dus de eerste keer zijn dat hij de kerstdagen in een psychiatrische inrichting doorbracht. Hij was benieuwd. In één oogopslag overzag hij het interieur. Een grote,...

...ook schilderijen. Na een dag oorlogsslachtoffers verplegen, trok jij jezelf terug in een uitgerangeerde operatiekamer, waar je een atelier van had gemaakt. Tijdens de oorlog schilderde je ziekenhuistaferelen en portretten van luchtalarmslachtoffers. Je maakte ook pathologische tekeningen van...

Ze hadden een prima huwelijk, hij was Nederlands, zij kwam van ver weg, maar desalniettemin een meer dan goed huwelijk, na een poosje getrouwd te zijn bracht de eerste zwangerschap een zoon, een prachtig kind een makkelijk kind waardoor de volgende zwangerschap zich al rap weer aandiende, bij het...

...bewoners. En dat terwijl het verplegend personeel alle tijd van de wereld had om oprechte aandacht en warmte te schenken aan deze ontredderde ouderen. (Er was qua personeel geen sprake van onderbezetting). In plaats daarvan en ten koste van deze onschuldige en zwaar zieke...

...pleuritis. Je was uit Rome gekomen om haar te verplegen. Jouw kindse ondankbaarheid werd overvoerd door een oneindige vreugde, die jij ineens voor jouw arme moeder voelde. Op Père-Lachaise maakte jij een beeld voor haar bij het familiegraf. Vanaf 1924 werd je een medewerkster van de...

Bron: https://www-weihnachten.de/weihnachtsgeschichten/erwachsene/yoga.htm Yoga Eine besinnliche Yogastunde von Barbara Pronnet - - - - - - - - - - - - - - Vertaling Günter Schulz Twee weken voor Kerstmis kwamen vier yogastudenten bij elkaar voor hun wekelijks yoga-uur...

...op deze gezondheidszorg zal er niet voldoende verplegend personeel zijn. Thuiszorg zal worden afgeschaft. Kinderen zullen geen tijd hebben om voor de ouderen te zorgen; en de overheid zal genoodzaakt zijn de ziekenhuizen volledig te automatiseren om de grote stroom bejaarde zieken te kunnen...

...nog, ik heb een hekel aan dat mens. Maar ja, verplegen moet je zonder onderscheid des persoons hè. En dus serveer ik Madam haar roomboter. ‘Alstublieft, mevrouw, uw echte boter’. Expres wat overdreven , iets geaffecteerd ook. Ze voelt het wel, ze weet het wel, het mokkel. Het liefst zou...

Het was Lena, het verpleegstertje waar hij zonet een woordenwisseling mee had gehad. Ze stond wat bedremmeld in de deuropening. “Misschien had je wel een beetje gelijk…”, begon ze aarzelend. Ze ontweek zijn blik, hield haar hoofd ietwat schuin. “Ja?” “Ik wist dat het je moeilijk kunt...

Als kind droomde hij ervan om marinier te worden, gevechtsoefeningen onder extreme omstandigheden, harde trainingen, varen naar de uiteinden van de aarde, veel van de wereld zien, gerespecteerd worden, geliefd zijn door vrouwen, die bij bosjes voor hem vielen. Hij had gelezen dat hun ontbijt...

In augustus 1988 kreeg ik te horen dat mijn vader, die een paar maanden daarvoor was opgenomen in een Groninger verpleeghuis, een hersenbloeding had gehad. Hij was daarom overgeplaatst naar een afdeling voor bewoners die extra zorg nodig hadden. Vol bange vermoedens ging ik na dat bericht samen met...

De Grote Stad. Dit moet het zijn. Hier moet het dan gebeuren. Vanaf nu zal alles anders gaan. Eindelijk vrij. Eindelijk niet langer dat ‘je moet erom denken dat’, dat ‘is je achterlicht alweer stuk?’ Dat verstikkende: ‘ben je nu al klaar met je huiswerk? Vrij, vrij, vrij. Natuurlijk,...

...Gasthuis, paviljoen 3. Psychiaters en verplegend personeel kochten overhaast zijn roman, De reus van Rotterdam. Hij moest als iedereen naar bezigheidstherapie. Als een mysticus met zonnebril rookte hij de ene na de andere joint. Dat mocht niet, maar als je over zijn werk...

...en in de eerste wereldoorlog roemde men jouw verplegende werkzaamheden. Tijdens een luchtgevecht bij Verdun sneuvelde je neef Jean, de zoon van Marie. Dat was een grote schok voor jou, want je hield zielsveel van hem. Je schonk geërfd geld aan de parochies van Nantes en Fresne-sur-Loire. Je...

...dat uitdrukkingsloze? Zelfs de verplegenden lijkt het niet op te vallen als een onbeschadigde voorbijloopt. Pim en Ingrid komen ook vaak. Sinds die hertrouwd zijn, doen ze weer alles samen. Met enige weemoed kijk ik naar het formatievliegen van dit oudere stel, en overweeg...

Het is 20.30 uur. Een zomerse dinsdagavond. Nog steeds hangt er buiten een tropische hitte. Ik zet mijn fiets naast het gebouw van het verzorgingstehuis waar mijn moeder woont en begeef me naar de lift. Als ik haastig de gang van de 5e verdieping op loop en – weer veel te laat naar mijn zin -...

Na een tijdje werden ze naar een afdeling gebracht waar ze een eenpersoonskamer kregen. Hun meisje, dat inmiddels ook op de kamer was, lag in een glazen bedje. Het naamkaartje met haar volledige naam lag boven haar hoofdje. Het echtpaar werd even alleen gelaten. De tranen vloeiden rijkelijk, ze...