De tijd begint te dringen. Mijn levensjaren naderen het getal van zeventig. Mijn Lanersbach zal ik nooit meer weerzien. Het is lang geleden; mijn jeugd ontvouwde zich als een bonte waaier en zij toonde mij die landschappen; die zonnige grasgroene weiden; dat klaterende bergbeekje en die welgedane runderen en ook die dorpskapel die op zondagen uittrok…

Op de snelweg naast mijn huis komen altijd al veel "jankende" felgele auto's voorbij. Niet voor niets is het de aanvliegroute voor het nabijgelegen Twee Steden Ziekenhuis. Zo werd ik onlangs eveneens vervoerd maar de sirene hoefde nog net niet op de auto en het ging al evenmin om Corona. Maar de astmatische benauwdheid was zeer toegenomen en…

Op het kleine schermpje van de Tom-Tom stond onder meer de naam van het dorp dat we gingen bezoeken te lezen: "Heeze" en inderdaad volgde onze auto het parcours dat ik zo vaak heb afgelegd - en in vroeger tijden met mijn ouders - naar het kunstenaarsdorp bij Eindhoven, domicilie van mijn zozeer geliefde en enige zus. De zwarte hond, genaamd Fendel…

....en het werd weer Kerstavond. Je was nog te midden van de levenden en op deze avond waren we samen zoals inmiddels traditie was geworden. Op de radio weerklonk romantische muziek en we overdachten wat het jaar ons gebracht had in stilzwijgende mijmering.... Je rust onder rulle bruine aarde op de velden aan de Karel Boddenweg onder de oude eik…

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt. Na de zoveelste ruzie stapelde het leed zich in me op; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk tekort. De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar…

Geen grafsteen zal herinneren aan jouw leven, aan onze liefde en vriendschap. In het verre land ben je onvindbaar. En ook mijn verwarde hart en verstand kunnen niet meer vinden, niet meer opsporen wat wij eens deelden. Gezonken is het in een diepe put, in de krochten en spelonken van vergetelheid, van voorgoed vergeten, van afsterven en verloren gaan…

Door haar psychische ziekte tuimelde ze beurtelings in de manie en in de depressie, in de euforie en in de neerslachtigheid. Als met een repeteergeweer gehanteerd door een onbekende werden de episoden van haar ziekte op haar afgevuurd. En eens trof ik haar aan, ten prooi aan de depressie, uitgestrekt en uitgeteld. De dood had zijn klauwen al naar…

Het is een mistige, vochtige dag, kort vóór Kerstmis 2021. Onze auto zet koers naar Café-Restaurant "Peerke Donders" waar de serre ons als het ware "verwelkomt". Er is daar een "tropisch hoekje" ingericht met op de wand een afbeelding van kleurige, vrolijke papagaaien met loodgrijze kromme snavels. Daar staan ook mooie planten, onder meer orchideeën…

In de avond werd er aangebeld en een stem weerklonk via de intercom: "Post NL!" Het jaarlijkse Kerstpakketje uit Engeland werd mij ter hand gesteld. Het bevatte zoals ieder jaar de lieflijke en ontroerende spulletjes ontsproten aan een dertigjarige vriendschap. In een album bewaar ik nog altijd de foto's van haar huis, van haar woonkamer die ik nooit…

Een levensgrote, manshoge Kerstman met traditionele baard heet ons welkom bij de ingang van het sfeervolle restaurant van Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen" dat men ook wel "De Refter" noemt en waar vele Kerstbomen een warmte suggereren die vele bewoners in weerwil van deze versierselen zullen moeten ontberen. Vandaag zal een meisje, gekleed in…

Al die jaren bevond ik mij aan de vergadertafel en volgde ik het verbijsterende verhaal van de psychiater op de voet met mijn zinloze schrijfwerk. Niet voor niets was ik notuliste geworden bij de Cliëntenraad. Van de nietszeggende pokerfaces van de "cliënten" viel doorgaans weinig af te lezen maar het was heel gebruikelijk dat je plotseling vernam…

Het is een winkelgalerij die niet veel voorstelt, waar ik vele voetstappen heb liggen en waar mijn tranen eens rijkelijk en overvloedig hebben gestroomd. Daar heb je de "Boots" apotheek, brandpunt van mijn vele bezoeken en de modezaken met hun etalages waarin ideaal geproportioneerde etalagepoppen mij iets voorspiegelen dat nooit werkelijkheid zal…

In de hooggelegen ziekenkamer waarin ik was ondergebracht was rond het middernachtelijk uur een kolkende donkerrode vloed, een brede stroom die niets anders bevatte dan mijn eigen bloed: aan mijn keel, mond en lippen ontsnapt die ik noodgedwongen maar botweg naast mijn bed op de kale, koude, gladde vloer moest deponeren. Mijn bloed was uit de diepe…

Onlangs deed ik enkele Kerstboodschappen in een zaak waarin ik eens mijn tomeloze verdriet botvierde; ik schafte een nieuwe agenda aan met een mooie kaft waarop twee "saamhorige" zebra's staan afgebeeld en met blanco bladzijden die veel beloven en als het ware optimistisch een sequentie van louter gelukkige dagen voorspiegelen en in het vooruitzicht…

Een "tovertafel" is een "instrument" dan wel een "stukje speelgoed" dat dementerenden en verstandelijk beperkten behulpzaam kan zijn en waar zij veel plezier aan kunnen beleven. Lichtvlekken en voorstellingen worden geprojecteerd en dansen op een tafel en de "patiënt" probeert ze als het ware met de handen te "betrappen". Philippe is al…

Twee zusjes waarvan de ene van 15 jaar het natuurlijk nooit eens is met de jongere versie van 13 jaar want: de jongste heeft besloten om de corona prik te gaan halen! De oudste wil- en doet ‘t dus niet om redenen die ze zelf het best verwoorden kan, daar houdt iedereen zich buiten! Ze hebben daar al kennis gemaakt met het virus dus een code is er wel…

Ik ben een warme wintersjaal aan het breien voor je uit zachte turquoise en witte wol, die ik bij de "Action" kocht. De kleur turquoise zal overheersen in de sjaal maar ik brei er witte strepen in ter verlevendiging. De wol lag al lang te wachten tot ik haar ter hand zou nemen, maar nu zet ik door. De sjaal moet af zijn vóór je vijfenzestigste verjaardag…

De esdoorn, die sinds jaar en dag mijn woning beschermt, ontvouwt in dit seizoen haar kruin als een wonderlijke bosschage met de aanzetten van geel gebladerte zoals in de Natuur betaamt. Gele blaadjes resteren nog aan de andere boom aan mijn venster, gedeeltelijk kaal nu en zwarte takken tekenen zich af tegen de lichtblauwe hemel. Een eenzame grijze…

Vandaag de dag bevolken studenten de zalen en kamers van wat eens, nog maar kort geleden, het trotse Café-Restaurant "De Postelse Hoeve" was. In haar zalen vierden vertwijfelde vrijgezellen eens hun eenzaamheid. De vriendelijke obers waren als amateur-psychiaters. Zij wisten om te gaan met hun klanten. Zijn zij nu werkloos? Nu groeten de opgewekte…

Vijfenzestig jaar geleden stond mama's bed ineens in de voorkamer en de vreemde wijkzuster in de vijfiger-jaren-schort was daar plotseling. Een zus en een dochter was ons geboren en mijn trouwe zus stond levenslang aan mijn zijde als niemand anders. Eens kwam een jongeman; een man om haar te werven en hij nam haar mee. Hij is mijn zo geliefde zwager…