Gisteren las ik de hartenkreet van Fred: ‘Ouders (2)’, en vrijwel meteen zat ik in gedachten weer in de periode van rond het einde der jaren vijftig. De tijd van die goede oude radio, waar je in de ochtenden voordat je naar je werk ging nog even luisterde naar De Ontbijtclub met Kees Brusse. ’s Avonds zat je behaaglijk onderuit om te genieten van…

Mijn twee oudste zussen in de voorzijkamer, de jongste bij mijn ouders in bed, de vier jongens in de achterzijkamer. De tijd van Paul van Vlaanderen, een hoorspel op de radio, we mochten een uurtje later dan gewoonlijk onder de dekens. De vrouw van Paul, Ina, was immer bevreesd voor wat komen ging en zijn assistent, naam even ontschoten, zei altijd…

Vandaag zag ik de glans van een ziel. Openhartig vertelde hij wie hij was en wat hij deed. Hij wist precies hoe het zat, luisterde naar me en gaf me welgemeend advies. Zijn verhaal inspireerde me. De veertig dienstjaren deden hem goed. Hij is dan ook niet nog klaar met zijn werk. Maar dat vond hij helemaal niet erg. Dit deed me goed. Bedankt…

Lopend over het zand speuren naar sporen. Mijn voeten maken zich kenbaar. Tien tenen ieder hun eigen afdruk in een ongerepte ondergrond. De strakke vlakte af en toe onderbroken door kleine vogelpootjes. Ook deze teentjes vertellen van aanwezigheid. Grote mensenvoeten kruisen mijn pad. Andere tenen, andere hakken. Ik kan het niet laten en zet mijn eigen…

Misschien dat ik het droomde, misschien ook niet. Maar op die mooie zomernacht liep ik met je over het strand, met onze schoenen in onze andere hand liepen we hand in hand. Je gaf me iets, een abstract begrip wat je alleen maar als je het écht meent kunt geven. Maar wat dat begrip precies was, weet ik niet, zelfs nu niet. Maar ik bloeide, door jou…

Ik sta aan de rand van het graf, hier liggen mijn vader en moeder, en ik vraag me af waarom zij mij hebben gemaakt. Ze hadden immers al vijf kinderen, waarom moest ik daar nog bij ? Na mij kwam er nog een kleine, niet levensvatbaar en door de kerk opgehaald, de volgende borelinge kreeg alle liefde die mij werd onthouden. Dat voel ik zo, alsof ik niet…

Hoeveel kan een mens verdragen en wanneer wordt het teveel. Ben ik nu te gespannen omdat ik mijn waterlanders niet meer onder controle heb. Maanden is het goed gegaan en nu is het ineens weer mis. Hoe komt dat toch? Kon ik er maar een antwoord op geven, dan kon ik er meteen wat aan doen. Maar ik weet het niet! Huilend leg ik mijn hoofd op tafel…

Ik zat flink te balen. Had ik me verdomme toch weer laten strikken voor een afspraak. Martha, mijn alcoholische 'zorgenkindje' zou langskomen. Toen de bel ging stond ze triomfantelijk met een fles champagne voor de deur. Het liefst zou ze uren over haar eenzaamheid en haar zogenaamde emotionele afhankelijkheid willen praten. Haar manische depressiviteit…

Aan de stadsrand rolt de snelweg zich lang en breed uit. Een wals wentelt traag over de platheid van het asfalt. Rijen blinkend blik markeren de druk van deze tijd. Blikken van oneindigheid aarden gelaten in de overlast, onwetend of deze snelheid de tijd wel volgen kan. Is dat de strijd, de strijd van deze tijd? In het trage spoor domineren snelle…

Nooit geweten, nooit beseft. Ik noem mijzelf tegenwoordig emotioneel incontinent. Deze uitdrukking heb ik van een vroeger buurmeisje gehoord en ik heb besloten die "er in te houden" Ik huil gauw, soms erg onverwacht en je zou kunnen denken dat ik dan depressief zou zijn of zo. Niet echt huilen, maar gewoon dat tranen om niets uit je ooghoeken…

Hoe vaak zeggen wij niet ”dat is een vriend van mij”. Maar wie is een echte vriend of vriendin? Iemand die je wel eens tegenkomt of waar je wel eens bij op visite gaat. Persoonlijk vind ik dat vriendschap pas tot uitdrukking komt als het om loyaliteit gaat. Vriendschap heeft geen verplichtingen en is niet uit te drukken in hoe vaak je elkaar ziet…

En daar sta je dan, ooit viel een kabouter met beide beentjes in de lucht. Beperkt door de berk heb je nooit de vlucht kunnen nemen die je wilde, geen strepen waarop je kon staan want je had slechts stippen. Om de bast van de boom sta jij in kleine kring, als uit een sprookjesboek weggelopen, maar je komt niet verder. Giftig, ik begrijp dat wel…

Zij wist niet wat te doen, een moeder tot stof vergaan, zij dacht een verleden te begraven. Maar al dat haar restte was niet meer dan een keramiek vol gruis. Verstrooid zocht zij naar een plek waar zij de herinnering kon vast houden, het park, daar heeft ze haar hart uitgestort. En daar ligt mams, links en rechts en iets verder uitgewaaid, onbetrouwbare…

Je zal maar 8 jaar zijn en een lange broek moeten kopen. Je hebt de hele zomer lekker in de comfortabele korte broeken gespeeld. Die broeken die zo gemakkelijk goed aansluiten in de taille, waar van je de stof nauwelijks aan je lichaam voelt en waarvan je absoluut geen last hebt als je aan het spelen bent. En als je die broek aandoet, dan zit ie in…

Vandaag is bekend geworden dat Ab Osterhaus, de man die de regering adviseert over de aanpak van de Mexicaanse griep, een aandeel heeft van bijna 10 procent in ViroClinics, een farmaceutisch onderzoeksbureau dat meewerkt aan de productie van vaccins tegen de Mexicaanse griep. Dat is een overduidelijk bewijs dat het media-offensief om de Mexicaanse griep…

Onlangs vierde stadsdeel Westerpark feest. De gehele dag waren er activiteiten in het Cultuurpark Westergasfabriek. Live muziek waaronder tot mijn verrassing een optreden van Cuby and the Blizzards, een uit het Drentse esdorp Grolloo afkomstige bluesband, ontstaan in de jaren zestig. Blueszanger John Lee Hooker was het grote voorbeeld van de nu 68-jarige…

Ik ga op maandag naar de film de Indiaan. Het is een prachtige en ontroerende film waar van ik vaak moet huilen omdat ik het jongetje zo begrijp en ik mezelf herken. Het is een film die rustig is over een jongen uit Peru die uit de buik van een vliegtuig komt bij zijn pleegouders. Maar als er een nieuwe kind komt voelt hij zich ineens een indiaan…

Dat kan ik dus niet, ellebogend onderuit trappend naar hogere regionen. Noem mij maar gerust een slappeling op het gebied van solliciteren, netwerken, omhoog slijmen en de baas neuken. Ik ben een kneus in het vervullen van vacatures, het echelon ziet mij derhalve niet zitten. Maar eenmaal bezig ga ik wel tot op de rand, in hoeken en gaten en veeg…

Zomaar minder rechten, zomaar een stempel... Zomaar.. Dat gebeurt de mens die van een uitkering leeft. Dan behoor je arm te zijn, zielig te zijn, tekorten te hebben. Op allerlei terreinen ben je minder. Als een eventuele partner ben je minder, je zou tenslotte te weinig inbrengen. Als stemgerechtigde ben je haast verplicht een partij te stemmen…

Eindelijk was het dan zover. Na lang wachten en zeuren was het gezin onderweg naar het nestje. We hadden in de vakantie besloten dat we bij thuiskomst voor een hondje zouden gaan. De eerste werkdag na de vakantie was het al beklonken. Een collega wist wel een nestje. Daar ergens op het Brabantse platteland was er een nestje van precies het ras dat we…