Zijn diepliggende, niet-wetende, niet-begrijpende, imbeciele ogen staren de ruimte in. Machteloos grijpt hij mijn hand en omklemt deze. Hij vraagt naar zijn verjaardag. Ze zeggen hem dat hij af moet wachten. Hij zal vijfenzestig worden maar bleef kind en zal tot zijn stervensdag kind blijven. Hij is mijn zwakbegaafde broer Thijs.....

Onze leraar Nederlands nam ons, figuurlijk gesproken, op in de weldadige "omhelzing" van de literatuur. Als een vader was hij voor ons scholieren die als zijn kinderen waren. Hij vertelde over de Middelnederlandse literatuur, over Karel en de Elegast, over de Minstrelen, de Rederijkers en de Tachtigers en dit sprak ruimschoots tot onze verbeelding.
Hij las voor uit Arthur van Schendel: "Het Fregatschip Johanna Maria" en we leerden over de figuur Tamalone. Woordeloos communiceerde ik met hem…

Een helder, maar bleek licht ontsnapt in de avond aan het raam aan de overkant. Een man heeft zich daar onlangs vertoond op het balkon van de woning.
Het flatje zal weer bewoond gaan worden! En het is als een man of vrouw aan wie de liefde lange tijd niet te beurt is gevallen; aan wie deze voorbijging en ontsnapte als een willekeurige, voorbij ijlende schaduw in de nacht.
Het flatje aan de overkant zal weer bewoond gaan worden!

Ik had me nolens volens uitgestrekt op de "chaise longue" in de kamer van de tandarts en had zo ongeveer in haar armen gelegen. Het kijkertje op haar gezicht bood haar een blik op mijn gebit. Van heel dichtbij zag ik de haren op haar voorhoofd. Ze plaatste de zware apparatuur op mijn wankele voortanden die hieronder schenen te bezwijken en daarna knutselde en metselde ze met een substantie die de kleur van mijn tanden diende te benaderen.
Ik moet zuinig zijn op mijn gebit dat nog lange jaren…

Wie zich aangetrokken voelt tot het parcours dat ik met de taxi aflegde in Tilburg Noord en omgeving, op weg naar de inrichting waarin mijn broer sinds jaar en dag verblijft, moet wel zand of een andere substantie in de ogen hebben.
We passeerden een merkwaardig desolaat water, een grote vijver in de nabijheid van een fabrieksgebouw waarin hoog opgeschoten waterplanten het leven houden en waarin de hemel van februari, die een vroege lente aankondigt, weerkaatst.
Als men zich mee wil laten…

Buslijn zeven "legt aan" bij haar halte aan de Dillenburglaan als een trots schip aan de kade. Boven haar voorruit blinken de oranje letters van haar bestemming: "West, Twee Steden Zkh". Ze is op weg naar mijn wijk, waar mijn mensen wonen, voor wie ik eens werkte, wier verhaal ik beluisterde, wier stem ik vertolkte.
Bij de stuurse, onwillige en norse hoofdredactrice was ik "persona non grata"...

....en weer zijn die langgerekte voertuigen op de snelweg naast mijn huis gepasseerd, met die geprononceerde, monsterachtige mensenhoofden erop, als het ware uit papier-maché samengesteld. De stad moest er weer aan geloven en het is weer alsof de droom van een krankzinnige tot leven is gekomen.
"Kwosse begosse" was het parool, het motto. En men had weer de groen/oranje sjaal om de hals. En de carnavalsvlag, eveneens in die kleuren, hing weer halfstok.

De armlastige meisjes uit het gezinnetje Broeckx, vanuit een verre positie eens waargenomen door de rijkere ooms en tantes, mochten eens met laatstgenoemden mee naar het poppentheater in Oisterwijk. Ik herinner me nog altijd het kleine amfitheater in de bosrijke omgeving en de dramatis personae: Jan Klaassen en Katrijn en bewaar nog een foto waarop ik met mijn zozeer geliefde, kwetsbare jonge zusje op een schommel, omringd door boomstammen, mijn arm om haar heen sla. Bij uitzondering was ons…

De langwerpige gebouwen van "Traverse", opgetrokken uit lichtgekleurde stenen, verheffen zich boven het langgerekte, lage gebouw van de "Aldi". Zij bieden onderdak aan de slachtoffers die het niet meer hebben kunnen redden in de harde strijd om "the survival of the fittest" in onze maatschappij die onvermoed aan de gang is.
De wereld raast voort in haar rusteloze vaart en tempo met haar immense onheil en ongeluk en zij bekommert zich niet meer om de enkeling die verteerd wordt door verslaving,…

Voor Titia Roijackers, collega van mij uit de Wester Cantorij, een dichterlijk recentieverslag met hartenkreten
van het Bartók Salonconcert op vrijdag 17 februari 2023 in de Vondelkerk te Amsterdam om 20 uur
met dank voor de uitnodiging:
DE BARTOK SALONCONCERTEN #1…

Deze dagen zijn mij het liefst en het meest dierbaar; als in de atmosfeer een verwachting zindert; als de vogels terugkeren en in zwermen de hemel bevolken.
Tot mijn verrassing is de brede Postelse Hoeflaan in haar middenberm gesierd door een tapijt van maïsgele krokusjes en piepen lieflijke, fragiele vogeltjes al die zich schuilhouden in de hoge bomen die de brede straat flankeren.

De chique, luxueuze auto kwam voorrijden, bezet door een montere jongedame en door twee heren. We zouden naar de Abdij van Postel gaan in België, even over de grens, en zijn daar inderdaad gearriveerd en hebben deze bezichtigd. Momenteel wordt zij wegens de "kerkelijke teloorgang" nog schaars bewoond en naast het monumentale bouwwerk strekt zich een, als ik het mag zeggen, mij ronduit "demonisch" aandoende kruidentuin uit, waarin vele lange staken met daarop bovenaan de namen van de kruiden,…

Mijn Ilonka, mijn lieve, trouwe en goede Ilonka die aan mijn zijde staat, heeft de beide zwarte bijzettafeltjes die ik had aangeschaft in elkaar geschoven zoals dat hoort volgens haar. Ze had ze gecombineerd tot een klein altaartje waarop ze foto's van mijn geliefden heeft gerangschikt.
In de kamer die ik sinds jaar en dag bewoon vormen de tafeltjes een eiland, een oase van rust en schoonheid.

Mijn tranen hebben vaak gevloeid om de kwetsbare organen die zich schuilhouden in de borstholte. En om de dooraderde kwabben die daar zijn opgehangen en die de levensadem verschaffen, de zo noodzakelijke levensadem, de stroom die passeert, die het lichaam binnenkomt en die dit weer verlaat.
De goegemeente beklaagt en betreurt mij en zij schijnt vol van mededogen te zijn als ik fel en bulderend hoest alsof een noodweer losbarst. Maar hoe gemeend is het medelijden van passanten, van wildvreemden?

Onze Tilburgse bioscoop, genaamd "Euroscoop", bevindt zich in een soort buitengebied, bijna aan de rand van de stad. Ze is omringd door ruime parkeerterreinen. Van binnen herbergt ze lange, lege, kille gangen met stalletjes waar men het gebruikelijke snoep kan kopen om op te smikkelen tijdens de voorstelling.
Toen we eenmaal in de stoelen in de immense zaal hadden plaatsgenomen, wierp ik af en toe een blik op mijn oude vriendin naast mij wier wangen dooraderd zijn door diepe rimpels. Aan onze…

In een café in onze majesteitelijke Spoorzone waar onze LocHal verrijst, naast de kolossale hoogbouw waarin in de avond een enkel verlicht venster een teken van leven is, wachtte ik op de redacteur die me mijn echec als schrijfster zou aanzeggen. Na geruime tijd verscheen hij en ik herkende zijn gezicht van een foto die ik in een lade van een ladenkastje lange jaren bewaard had en die ik tot mijn bezit had gerekend. Het woord "auteur" dat nu op zijn Website vermeld stond was een "epitheton…

Het kasteeltje met de twee parallelle torens die ten hemel rijzen, bevindt zich aan de rand van een bosgebied. We hadden gezamenlijk de brede toegangsdeur open geduwd en de monumentale trap beklommen tot ik plotseling oog in oog stond met de verguisde, sinds lang verloren vriend met wie de ruzies en kwetsuren eens tot een hoogtepunt waren gestegen.
Hij was in het gezelschap van kunstenaars die hier werkten en, ook om eens terdege hatelijk te worden en om wraak te nemen en een appel te doen op…

Het voorjaar, dat "achter de schermen van de Natuur" al aanstalten leek te maken zich in volle glorie te manifesteren en zich uitbundig te tonen, was nog niet "verschenen" toen we in Oosterhout het poppen- en carnavalsmuseum gingen bezoeken. Aldaar troffen we in de vitrines vele, goed geconserveerde en zo lieflijke en tedere metgezellen van onschuldige kinderen uit lang vervlogen tijden aan, die hun vroege, ontluikende levens begeleid hebben aan de vooravond van hun mogelijk turbulente en…

Grijsharige dames getuigen op de televisie nog tot op de huidige dag van de ramp van 1953 toen het wilde, woeste water Zeeland en Zuid-Holland bestormde en de mensen in uiterste wanhoop op de daken bivakkeerden. Het meest grimmige doemscenario was tot leven gekomen en het had zich voltrokken en de wonden zijn ongeneeslijk. In het genoemde jaar lag ik in de luiers. Foto's uit dat jaar getuigen daarvan en oma, mijn liefste oma slaat daarop beschermend een arm om me heen.
De bevalling was zwaar en…

De trouwe en edelmoedige chauffeurs van de Regiotaxi nemen hun taken en lasten op hun schouders. Zij ontpoppen zich frequent als verkapte pastores, filosofen of zeer humanitaire weldoeners der mensheid met een overtuigende visie op de "condition humaine" en een visionaire, clairvoyante blik. Zij sjouwen met rollators en rolstoelen en hijsen deze hun voertuig in, zij wachten met eindeloos geduld bij flats en verzorgingshuizen op hun protegés; zij troosten en preken, kalmeren en bemoedigen, als…