Het seizoen naderde zijn voltooiing en de bomen stonden al in herfsttooi. Zo zou eveneens spoedig de eindfase van ons samenzijn, noodzakelijkerwijs, maar tot mijn grote en zeer onrustbarende gevoelens van treurnis aan moeten breken.
De bus had mij hobbelend en schokkend door Brabantse dorpjes gevoerd waar de welhaast identieke bebouwing nauwelijks nog tot mijn verbeelding kon spreken en in Den Bosch had ik een uur lang staan kleumen bij de bushalte.
Tenslotte had ik het dorp bereikt en het…

Het bureautje stamt uit 1920 en is dus ruim een eeuw oud. Het behoorde tot de inboedel van mijn voorvaderlijk huis; het huis aan de Oude Markt, waartoe eveneens de monumentale spiegelkast behoorde die mijn huis nog siert en waarin mijn voorouders hun beeltenis moeten hebben aanschouwd. Lang nog stond het bureautje in mijn ouderlijk huis en het vormde het pronkstuk en het favoriete meubeltje van mijn dierbare moeder, dat zij ook eens wenste te omschrijven in een tekst die haar taalvaardigheid…

De dood zou niet meer lang op zich doen wachten; deze werd verwacht. Ik was met een gigantisch boeket op pad gegaan naar de Anselmusstraat om de verdiensten te erkennen waarvoor hij niet gehonoreerd was en om de collega te zijn die hij gemist en zozeer verdiend had.
Zwaar vermagerd maar toch nog glimlachend zat hij vóór me. Zijn afscheid zou begeleid worden door een Oostenrijks lied uit zijn zozeer geliefde Wenen...

HERFSTVERHAAL FOPPE 2022
Na de lange warme zomer eindelijk koeler weer en herfst de eerste blaadjes vallen en het heeft eindelijk geregend voor de tuin. Ik heb de warme trui al aan en stevige schoenen alles is weer opgefrist en vers eten in huis en uitgerust en het weekend is nu aan de beurt. Ik heb lekker vrij dus tijd voor een verhaaltje.
Gedicht
Met enige weemoed neem ik afscheid van de zomer…

De diverse etablissementen in en om de stad lijken soms alle variaties op een thema te vormen met hun authentieke inrichting van oud hout en glaswerk, met de prenten aan de wand en met de muziek die weerklinkt. En er zijn er vele.
Zo ook lijken soms de weduwen die reizen met de "Opstapbus" allen tot hetzelfde type te herleiden te zijn; treurend om de overleden echtgenoot maar flink en zelfstandig, verknocht aan de kinderen en kleinkinderen en verslaafd aan de afwasborstel en aan de witte…

Een hoge omheining, een forse, groen geverfde en met klimop begroeide balustrade verheft zich in Tilburg Zuid naast de spoorbaan die de stad met Den Bosch verbindt. Zij dient om de wanhoopspogingen van de betreurenswaardige slachtoffers van het "psychiatrisch regime" op Psychiatrisch Ziekenhuis "Jan Wier" te verijdelen.
Velen waren niettemin in staat de weg naar de spoorlijn, naar het noodlottige einde, te vinden. Hun ziekten en mensonterend ongeluk braken hun persoonlijkheid tot de grond toe…

Een Regiotaxi hobbelt voort als een mislukte cakewalk door de straten, die alle de naam van een componist toebedeeld hebben gekregen. In de Massenetstraat stapt mevrouw in en vervolgens vloeien vele klachten van haar lippen. Diepe rimpels, lopend van ooghoek naar mondhoek, tekenen haar gezicht en haar warrige, grauwe haar staat recht overeind op haar schedel.
Nadat mevrouw was uitgestapt, verklaarde de elegante, jonge chauffeur: "Ze is vaste klant, altijd depressief" en verder, doelend op mijn…

Nog altijd verblijft hij daar, is hij daar, in de inrichting, zijn miserabele thuis, zijn verblijfplaats. Daar denkt hij aan mij, wacht hij op mij, die hij altijd zozeer verwelkomt, naar wiens komst hij zozeer uitziet.
Onbekend blijft mij altijd hoe in zijn zozeer gemankeerde brein de verlangens tollen en rondcirkelen naar de geliefde zus, naar de enige die hem bleef, naar de zozeer vertrouwde zus die sinds vroege jeugdjaren aan zijn zijde liep.....

Hoe wonderlijk was het, dat ik samen met de vriend die ik vond in de slaapstad, een soort satellietstad van de metropool, op een regenachtige zondagmiddag, vijftig jaar na ons eindexamen, toen de winter van ons zeventigste levensjaar op handen was, plotseling de beginregels van de Ilias reciteerde, die ons bijstonden als de dag van gisteren.
Aan het nu beregende venster van zijn flat tekende zich een soort avenue af, omringd door nog groen geboomte en in de verte zag men met enige regelmaat de…

In de Tuinstraat in Tilburg bevindt zich onvermoed achter een gevel een mooie, ruime, studentenkamer, eens bewoond door mijn jeugdvriend, student economie. Zijn naam was Martien, Martien van V., en eens had hij van een zakenreis een klein, groen metalen kikkertje voor me meegebracht dat ik nog lang bewaard heb. Of hij homo was, bleef me onduidelijk maar hij kuste de mannen tijdens de studentenfeesten die tot diep in de nacht duurden.....

Mevrouw was wonderlijk uitgedost. Zij droeg een zwarte hoed met veel tierelantijnen eraan. Ik werd hartelijk verwelkomd want vandaag was het de grote dag van de opening van "Het Boshuis", de nieuwe voorziening voor ouderen van "De Wever".
Hoewel we genodigd waren voor het grote feest, koos ik met mijn vriendin een andere bestemming. We gingen naar "Het Tuinhuis" aan de Westermarkt. Mijn gezicht vertoonde helaas niet de brede glimlach die men wellicht zozeer op prijs had gesteld, maar Ans…

Een herinnering houdt mijn beste vriendin levend aan de man die mijn vader was en wiens genen krioelen in mijn bloed en aderen. En zo herleeft hij, leeft hij voort als had niet het graf zijn terugkeer en wederopstanding voor altijd onmogelijk gemaakt, verhinderd en verboden...
In mijn gezichtsuitdrukkingen en in mijn gebaren, zo beweert zij, vorm ik een evenbeeld van mijn goede vader, zo lang geleden aan de dood prijsgegeven.....

Het helpt dus echt: bij aanschaf van een nieuwe klok krijg ik een Chinees gelukspoppetje terwijl ik vraag: zijn er alleen maar Chinezen, dringt de waarheid door: het zijn Chinese poppetjes dus hebben ze een Chinees uiterlijk!
Slim!
Met het poppetje in de hand, manlief de klok bij zich, dringt het als we thuiskomen tot ons door: het zou regenen, maar heen-en terug bleef het droog! Ik denk dat het Chinese poppetje voorlopig in m’n zak blijft, immers kunnen we best wat geluk gebruiken?

Mevrouw is hypergevoelig geraakt voor de hoe dan ook zwakke geluiden die haar enerveren en doen opschrikken. De geluiden van een overvliegend vliegtuig of de onbestemde en ondefinieerbare geluiden die in het gebouw waarin zij is ondergebracht, weerklinken. De verwarring neemt toe en ze vroeg me een strook los te knippen uit een bontgekleurde lap die is als een vlag en die als sjaal zou kunnen dienen.
De beschaving die levenslang haar richtsnoer en bestemming was klinkt nog door, doet nog altijd…

De leraar, onze trouwe en zeer religieuze leraar, een pater die een heel netwerk bezat van nonnen en paters in Frankrijk, Zwitserland en Italië, waarop hij een beroep kon doen, hield een verrassing voor ons, scholieren, achter de hand: een reis die op handen was en waarvan we nog geen weet hadden. We zouden de Eeuwige Stad bezoeken.
De pater, door zijn collega's steevast "Ferdinand" genoemd, liet ons een schrift aanleggen waarin we de bezienswaardigheden moesten onderbrengen. De monumenten,…

Het was zelden verbijsterend onaangenaam op de Afdeling Tekstverwerking van het grote kantoor. De cheffin, mevrouw J., soms gekleed in een roze wollen jurk, waakte zoals een kloek over haar kippen waakt over de aan haar zorgen toevertrouwde typistes. Een poster van een lieflijk veulen hing tegen de wand in de ruime kamer waar de dames achter de computers zetelden. Het waren toentertijd de eerste computers die in het bedrijfsleven ingezet werden.
Tijdens de dagelijkse theepauzes werd er druk…

De dames en heren van de Verenigde Senioren Partij kwamen bijeen in een ruimte op de bovenste etage van ons voormalige gemeentehuis. Het lokaal bood een grandioos en spectaculair uitzicht over de mij zo vertrouwde stad. Ik had me opgeworpen als hun notuliste.
De complimenten over mijn onbezoldigde werkzaamheden vlogen mij om de oren waarop ik wel moest antwoorden: "Van een compliment kan ik mijn verwarming niet stoken...."

Mijn pijnlijke linkerbeen heb ik meegesleept tot aan de Veemarktstraat. Daar is het altijd gezellig in de Vincent Shop waar drie oudere, grijsharige dames het bewind voeren. Het is er een oase voor armoedzaaiers. Jong en oud snuffelt er rond en men betast de kleding aan de rekken vluchtig alsof men vooralsnog geen keuze kan maken. Alsof men op zoek is naar een kledingstuk dat werkelijk naar de zin is en dat voor honderd procent in de smaak valt.
Een klein lokaal ligt wat afgezonderd van de…

Haar sinds lange tijd grijze haar valt in een lok gedeeltelijk over haar gezicht. Haar kleine, lieflijke handen zijn zwaar getekend door ouderdomsvlekken, zoals het hart en de ziel getekend en verminkt zijn door de opeenstapeling van incidenten in haar leven, door de insnijdingen van de pijn, van het leed en het ongeluk.
Ze bezoekt me en in de witgelakte stoel zit ze tegenover me. Haar halfblinde ogen speuren mijn gezicht en lichaam af, belangstellend naar de tekenen en manifestaties van leed…

Ik ben gearriveerd op het Zorgcentrum. Het blijkt dat de verwarring van mijn vriendin is toegenomen, maar zij wil graag boodschappen gaan doen bij de "grote Albert Heijn", een in Tilburg bij vrijwel de gehele bevolking bekende en in hoog aanzien staande zaak.
Vandaag zal de wispelturigheid toeslaan, maar geheel buiten de regie of de schuld van Ans. In de grote hal naast het enorme consumptieparadijs is een klein zitje met metalen stoeltjes waar we plaatsnemen. Nadat we voorzien zijn van koffie…