De welhaast negentiende-eeuwse foto's, vervaardigd door een vooraanstaand fotograaf, die haar lang-overleden ouders tonen; statig, trots en trouw; zij aan zij, waren nog altijd in mijn bezit en toen ik mijn eenennegentigjarige en laatst-overgebleven tante bezocht, overhandigde ik haar deze Haar dorp had er op die morgen stil en sereen bijgelegen…

Tot mijn verrassing trof ik in de brievenbus een dezer dagen een klein, leren etui aan waarvan ik dacht dat het een boekje zou bevatten. Echter, toen ik het opende, kwam een loepje tevoorschijn, een curieus instrumentje van helder glas afkomstig van een vriendin die de natuurwetenschappen bestudeert en het voorwerpje vormt in al zijn bescheidenheid…

Je zult maar staatshoofd zijn in deze barre en nare periode, je zult juist dan maar in die positie een foutje maken door eventjes in je enthousiasme de maatregelen te vergeten, tja, dan valt half Nederland over je heen natuurlijk! Onze koning had een lief idee, om even zijn gezicht te laten zien ( oké zonder mondkapje) aan de Haagse wijk, die het meest…

We dromen er allemaal wel eens over dat we ons eindexamen over moeten doen.... De beproeving en de uitdaging waren destijds groot maar het papier met de welhaast gekalligrafeerde kapitale letters en de vele handtekeningen bewaar ik nog altijd. De spanning liep op in het lokaal waarin de scholieren bijeen waren gekomen in afwachting van de uitslag…

...en zo herinner ik me mevrouw A., mijn protegée gedurende drie lange jaren, zo onschuldig, zo eenzaam en zo oud en haar zwarte knuffeldier, genaamd Moriaantje dat zij eens gewonnen had in een loterij, meestal haar enige "gezelschap". Ver van alle corruptie, van alle kwaadaardigheid en van het hele waanzinnige circus van deze maatschappij leefde zij…

In de supermarkt kreeg ik plotseling het vermoeden dat mijn sleutel, die zich toch zou moeten bevinden op de bodem van de jute tas waarin ik mijn boodschappen had opgestapeld (het bruine brood, de smeerkaas, de kersen) kwijt was En inderdaad, toen ik de tas na het afrekenen leegruimde, bevond zich onder in de tas allerminst de zwarte, overbekende sleutel…

Een nieuwe zomer legt zich over de wereld en vermoedelijk is dit de laatste zomer van haar leven... Zij hield zozeer van wat zij placht te noemen "die lange schaduwen" alsof haar hele vocabulaire dat toch gescherpt en bijgesteld was door haar jarenlange studie van de Engelse taal uit deze ene, geprefereerde, uitdrukking bestond. En zo hebben wij…

nee ik heb niet gehuild van geluk toen Oranje destijds kampioen werd er brak geen dijk door en ging niks echt stuk maar gisteren toen ik de Deense voetbalploeg om de gevallen Christian Eriksen zag staan sommigen met de rug naar hem toe totaal verward handen voor het gezicht geslagen sommigen hoopvol gevouwen een stadion een volk…

In de hooggelegen spier, in de tedere spier die mij dierbaar is als mijn lichaam en die mijn schouder bekroont, is het fragiele naaldje geplant. De moordende, levensgevaarlijke ziekte die steeds meer terrein won kan mij waarschijnlijk nu niet meer overvallen. Maar misselijkheid en koude rillingen zijn wel de tijdelijke prijs die ik moet betalen De…

Hij strompelt voort bij het station en draagt in de delta, in de driehoek die mannen tussen de benen hebben een vod, een groene, neerhangende doek. Hij lijkt vertwijfeld, wanhopig, maar ook verdwaasd en verward. Voorbijgangers kijken nu eens mededogend, dan weer spottend in zijn richting. Zo zijn de schizofrenen, de paria's, de outcasts maar moeten…

Kijkend naar de opgewekt rondwentelende wieken van de Kerkhovense Molen in Oisterwijk die we vandaag met de "Opstapbus" bezoeken, bedenk ik hoe ik als kind gefascineerd was door molens (alsmede door de rustig bedaard "voortvarende" rijnaken op het kabbelende zwarte water van het Wilhelminakanaal met hun woongedeelte en hun langgerekt achterdek en…

Er is een goede busverbinding naar Waalwijk, naar de vaccinatielocatie die ik van de vorige gelegenheid ken, maar de route voert wel door industrieterreinen en langs meubelboulevards waarvan men niet bepaald in een uitstekende stemming komt...De weg voert tevens langs de merkwaardig aandoende koepelkerk die als met stenen "uitwassen" of "gezwellen"…

De afstand tussen de Nassaustraat in Tilburg en Café-Zaal "Bierings" aan de Goirkestraat is te voet gemakkelijk te overbruggen. Het weer is ronduit schitterend maar binnen bij "Bierings" zijn de wanden gelardeerd met donkere panelen. Ik heb me tot de groep van eenzamen bekeerd en bekend omdat ikzelf ook eenzaam ben en vandaag zullen we een maaltijd…

Wondschok Ik had je aan mijn hart geketend als mijn kostbaarste verworvenheid, maar je scheurde je los De gapende wonden schrijnen en pijnigen mij Mijn rode rozen konden niets verzachten, niets vergoeden Ik strek mijn handen uit; tevergeefs grijp ik in de leegte om mij heen wrok en rancune heersen in je hart…

Dag nette meneer, met je hoodie en afzakkende broek, wat doe je daar op die parkeerplek in de hoek, oh ik zie het al, een patatje een cola en een peuk, prima combi maar hou het wel leuk, ruim je rommel op maar nee: daar gaat de verpakking van het patatje inclusief een opgerookte peuk, met een zwaai de bosjes in wat zijn we weer leuk! Een blikje cola…

Men kan er niet over klagen dat Drogisterij "Erica" aan de Oude Markt in Tilburg niets te bieden zou hebben....Uit het rijke assortiment koos ik slechts twee tubes douchegel die voor een man geschikt zouden zijn, want; hoe men het ook wendt of keert; mijn broer is een man.... Allen zijn gekomen voor de drieënzestigste verjaardag van de zwakzinnige…

In de sfeerloze en troosteloze winkelgalerij aan de Westermarkt in Tilburg bevindt zich eveneens een bescheiden kapsalon waar men in grote spiegels zijn verouderde gezicht, gelardeerd met rimpels en vlekken, kan bekijken. (Door het wazige beeld in mijn eigen spiegel was me het craquelé van mijn huid niet eens zo opgevallen...) "Een meisje van zeventien…

Met de mevrouw met de wellicht door leed doorgroefde wangen bezet ik een tafeltje aan de Piushaven dat geflankeerd wordt door het diepe, ondoorgrondelijke water. Verdriet komt aanrollen als een onweer dat de wereld overvalt of als een lawine die van een berg afrolt. Mijn tranen betreffen de voortsnellende tijd die mijn jeugdjaren vernietigd heeft…

De "Buitenplaats" als ik het zo mag noemen ofwel het restaurant met sfeervol terras bij het huisje van Peerke Donders in Tilburg Noord was afgelopen zondagmiddag overhuifd door zwarte parasols die ons tevens beschutten voor mogelijke regen. Hier wapperen de Nederlandse en de Surinaamse vlag "broederlijk en eensgezind" naast elkaar, ter herinnering…

Altijd als zij het papier tevoorschijn haalde met daarop de details van het testament; de opsomming van de erfstukken, geschreven in haar elegante, keurige en wellicht "flamboyant" te noemen handschrift, dat nooit veranderd was tijdens haar leven, sprongen de tranen mij in de ogen.... Het was, juridisch gezien, in de juiste vorm gegoten, zo beweerde…