Wij hebben hier in Tilburg onze "Bijsterstede", een toevluchtsoord voor ouderen, met een "Social Sofa" voor de deur waarop men, als men geluk heeft, nogal eens iemand tegenkomt....
Maar hoe dit ook zij, op een nog koude voorjaarsdag moest ik kennelijk in die contreien eindeloos op mijn regiotaxi wachten. Plotseling was toen als vanuit het niets een nog jonge en vrij gezette dame mij komen aanspreken: "Mevrouw, ik zag u daar staan, waar wacht u op? Moet ik iemand voor u bellen??" "Ik wacht op…

Het neonlicht van een enigszins merkwaardige "boulevard" die mijn geboortestad de allure en de grootstedelijkheid schijnt te verlenen die zij wellicht niet verdient of bezit is zichtbaar vanuit mijn raam. In de nacht lichten de rode en blauwe letters op van de eveneens merkwaardige maar vanuit een ander oogpunt beschouwd heel gebruikelijke winkels: een Turkse bakker, een kapper, een uitheemse supermarkt.....
Het gebouw van de Aldi, laag en langwerpig en gesierd door de trotse blauwe letters van…

De teststraat bevindt zich in een kale hal, ergens op een industrieterrein waar troosteloze fabriekspanden oprijzen en zich aaneenrijgen.
Het wattenstaafje in de keel voelt niet aangenaam aan en doet mij kokhalzen.
De Intelligente Lockdown blijkt inderdaad intelligent te zijn; men kan bezwaarlijk beweren dat de beleidsvoerders tot stupiditeit of zelfs krankzinnigheid vervallen zijn; hoewel er kritiek is op de regering heeft de gehele maatschappij zich razendsnel aangepast aan de dreiging van…

De schilderijen sieren nu een kamer in mijn flatje en ze tonen een boerderij, een molen en een stadsgezicht. Mijn ogen moeten er ook in mijn jongste jaren vaak op gerust hebben en voor de ogen van een kind neemt alles snel magische, wonderlijke proporties aan...
De schilderijen hebben me vergezeld tot op mijn oude dag. De kleuren zijn gedempt, maar toch geen pasteltinten. Er werd in de familie rondverteld dat een Belgische vluchteling die hier in onze contreien zijn toevlucht had gezocht na de…

Eens schonk je mij het schilderij met de vogels (zijn het kraaien; zijn het raven?) omdat je vermoedde dat het mijn lievelingsvogels zijn. Als kind naast jou observeerde ik de dieren al graag.
Nu, ten tijde van onze felle strijd die ik zozeer had willen vermijden, wekken de afbeeldingen mijn tranen op.
Blijf aan mijn zijde, mijn kameraad, mijn metgezellin van het allereerste uur, fakkel die mijn pad verlicht, troost voor mijn ogen; liefste, enige zus!

Zo communiceerden we eens in lang vervlogen tijd: mijn leraar en ikzelf, zijn favoriete leerlinge, via de opstellen die ik bij hem moest indienen; we waren als gevangenen die elkaar heimelijk briefjes toespeelden of als geliefden die op andersoortige wijze elkaar niet zouden kunnen bereiken.
Hij onderrichtte ons over de Tachtigers en de Rederijkerskamers, over Roland Holst en Frederik van Eeden. Nog bewaar ik ijverig volgeschreven bladzijden gelardeerd met zijn commentaar in rode inkt.
Bij het…

Een doodgewone maandag voor een doodgewoon mens met doodgewone acties die iedereen meemaakt of beleeft want dat kan ook.
Twee afspraken in het ziekenhuis, eentje voor de pletmachine en eentje voor bloedprikken, wat nog wel even zal duren ook nog maar dit terzijde.
Als ik aan kom rijden in mijn geweldige gemeente cabrio, ook nog droog overgekomen ben ook, rij ik de hal in waar iedereen tegenwoordig wordt opgewacht door mensen die daar nu blijkbaar een beroep van gemaakt hebben, ook dit…

De woordenstromen van de vlotte politicus in pak komen als erg intimiderend bij mij binnen. Het is een extreme vorm van platpraten en vragenstellers bedekken onder een ongebreidelde lawine van woorden, welke best schoolfrikkerig overkomt. Leraar maatschappijleer, die het ons nog eens uitlegt tussen excuses en ‘stom dit en sorry dat’ door. Gelardeerd met Oude Jongens Krentenbrood gezwatel in een adembenemend spreektempo. Met ook nog eens de juiste intonatie en dictie. Logopedisten komen…

Vannacht zag ik je in mijn droom, vadertje! Ik wist dat je terug zou komen van gene zijde, dat we weer samen zouden zijn. Je was altijd vredelievend, vadertje, je beschermde me, alles heb je me willen geven, nooit heb je me geslagen.
Op je saaie kantoor maakte je dag aan dag gedurende veertig lange jaren de zinloze berekeningen om je dierbare gezin te behoeden voor de armoede die je gekend hebt en die je mateloos beangstigd had.
En vannacht zag ik je en was ik bij je, mijn vader; rustig en…

Ik passeerde op een zonnige lentemorgen het kerkhof, de dodenakker aan de Noordhoekring, omringd door onze witte standbeelden die tot onze verbeelding spreken, zoals dat van Joris, die manmoedig de draak het zwaard in de keel steekt als om deze te doden.
In de Wilgenstraat wachtte in het kleine vertrekje achter de kapsalon mijn trouwe Sultan, terug uit Turkije waar het klimaat zoveel heilzamer is voor haar chronische longziekte.
Mijn haar had als een slappe vaatdoek rond mijn hoofd gehangen,…

Ze is altijd de rust zelve; is ondanks haar immens kwellende pijnen altijd vriendelijk. Ik durf het haar nauwelijks te vragen maar ik vermoed dat ze de dood, die haar zal bevrijden, voortdurend in het vizier heeft. Ik noem haar "Ans" en spreek haar naam vaak uit.
In de kamer die uitzicht bood op een binnenplaats en op een feeërieke tuin waar het zomers goed verpozen moet zijn, knutselden we ook dit jaar samen aan de kerstkaarten.

De nieuwe benedenbuurman is gearriveerd. Ik ben hem tegengekomen in het portaal. Hij droeg een wollen muts en een grijze "Nietzsche"-snor, groette mij niet en keerde mij de rug toe.
Ik kon een blik werpen in de woning waarin timmerlieden bezig waren op een mooi schilderij in uitbundige, felle kleuren. Wat zal de toekomst ons brengen? Zullen wij elkaar de rug blijven toekeren? Is de anonimiteit tot onze voort-durende gewoonte geworden?
Het timmeren duurde de hele middag nog voort...)

Zou het aan de lockdown liggen dat de meest maffe ideeën het nieuws halen, of zou men zich vervelen, dat laatste zou ook zomaar kunnen natuurlijk? Een ministerie van de datalekken, of van de discriminatie? Een ministerie van, tja waarvan eigenlijk niet? Denk liet weten dat een ministerie voor moslims een idee zou zijn, maar staat er iemand bij stil dat zoiets in het land van herkomst echt niet gebeuren gaat? We zouden kunnen overwegen een ministerie voor Groningen te maken, of er eentje…

Al in vroege jeugdjaren fietste ik aan je voorbij, achterop de fiets bij mijn goede, onvergetelijke ouders en huiverde ik om de gekruisigde, om de Christusfiguur aan het kruis, daar in die bocht, die we passeerden, opgesteld.
En je gotische torens verhieven zich, verheffen zich nog, zullen zich verheffen totdat ik het niet meer na kan vertellen. Ik zag ze in de verte vanuit mijn ziekenhuisraam, vanaf de snelweg in de voortrazende auto. En altijd herinneren ze mij, zullen ze mij herinneren aan…

Zo kon het gebeuren dat mijn jongste kind (natuurlijk ruim volwassen en zelf ouder) speciale boeken voor haar verjaardag vroeg. Het besmettelijke virus dat in ons gezin door een paar leden wordt vastgehouden is namelijk lezen! Ze vroeg om een speciaal stel, had er al eentje van of twee misschien maar wilde de serie compleet hebben. Dus betaalden we allemaal mee, zo is een cadeautje goed te doen natuurlijk. Nee, we waren niet op haar verjaardag. Er is er immers geen een gevierd en dus ook die…

Waar ik eens rondsjouwde met jou (vertwijfeld, wanhopig, huilend; je zware lichaam in de rolstoel vóór me) verheffen zich nu nog de marktkramen, met wit zeildoek bedekt en bekleed, waarop de blinkende dode vissen liggen opgestapeld en het glanzende, kleurige fruit.
Opgewekte, vrolijke kooplui prijzen de waren aan. Mijn Tilburg bleef me trouw...

Men zou niet vermoeden dat die grote coryfee van het existentialisme (nu ook al gedateerd en door de ongenadige tijd ingehaald?) genaamd Jean Paul Sartre in de vorm van een van zijn beroemde romans nu ook "verkrijgbaar" is bij ons uiterst provinciale en kleinburgerlijke Wijkcentrum "De Poorten".
Wegens de algehele Lockdown kan men nu boeken met elkaar uitwisselen via een klein kastje vóór de grote, brede toegangsdeur. En zo nam ik "Sartre" mee. Zijn roman gaat over bedgeheimen en zelfmoorden…

Mijn broer wacht al op mij. In de verte zie ik zijn gestalte vóór de glazen deur die zijn armzalige appartementje begrenst als danst hij een mallotige, onzinnige dans, ten teken van zijn krankzinnigheid. Ik heb paaseitjes voor hem gekocht; kleine eitjes, omhuld door een paars, glanzend papiertje en twee vrolijke paashazen, in cellofaan verpakt die als het ware al een voorbode vormen voor de naderende feestdagen en die een opgewekte en onschuldige uitdrukking op hun gezichtjes dragen alsof…

Café-Restaurant "De Postelse Hoeve" strekt zich uit aan de Rueckertbaan met haar langgerekte serre en haar kleinere zaal met de kunstzinnig vervaardigde lampen, waar ik vaak mijn eenzame uren botvierde.
Men zegt dat het restaurant verbouwd zal worden tot studentenhuisvesting. Dan zal nooit meer de ober, mijn vriend, in zijn zijden gilet de drankjes aandragen de gerechten op zijn handen dragend en er handig en elegant mee balancerend, terwijl hij tientallen keren per dag de weg aflegt van de…

Aanvankelijk was het nog niet druk in de wachtkamer maar gaandeweg stroomde deze vol. Allen waren nu getooid met de inmiddels welhaast tot traditie verheven mondkap.
Ze hadden mij genood "om mijn laatste adem uit te blazen" (nu ja, geachte lezer, neemt u dit niet te letterlijk! Er is daar echter een machine opgesteld die hoge eisen stelt aan de longcapaciteit van de longlijders die de polikliniek frequenteren).
Tijdens het daaropvolgende consult bij de longarts waagde ik het, het "k-woord" uit…