Voor jou, in de gele bepakking, elke dag opnieuw zet je je leven op het spel.
Elke dag weer, rijden jullie op en neer, of het gaat om een ongeluk of verplaatsen van een coronapatient, je staat er altijd
Als er het noodnummer wordt gebeld, rij je met sirene en blauw licht, iedereen gaat opzij, zoals het hoort, je bent het snelst als men rekening met je houdt zodat je snel bent, waar je zijn moet!
Subliem!…

De taxi, die daarvoor wordt ingezet, is in de morgen gekomen. Zij haalde meerdere personen op en bracht ons door Tilburgse straten waar ik vele voetstappen heb liggen. Ik herken die van vele voorgaande gelegenheden rijdend naar Zorgcentrum "De Reijshoeve" (in de wijk "Reeshof") dat ons verwelkomt met indrukwekkende blauwe letters boven de centrale toegangsdeur.
Maar toch: waartoe heb ik mezelf veroordeeld? Is mijn universum nu drastisch gereduceerd tot de proporties van de kleine "huiskamer"…

Het kleine televisietoestelletje dat uit het bezit van mijn overleden moeder stamt en dat mij daarom dierbaar is, brengt tot op de dag van vandaag nog een muziekje voort; zachte, melodieuze klanken, die ik niet nader kan definiëren omdat het nooit tot mijn gaven behoorde vast te stellen welke instrumenten verantwoordelijk zijn voor de muziek.
Nu de ogen mij niet meer bereiken en de handen, nu de stem voorgoed verstomd is zijn er alleen nog de lusteloze melodieën en de vele beelden die mij…

Een afbeelding van deeg, een bak met geschilde appels en de mededeling dat: men bezig is...even ervoor, een afbeelding dat: er een heerlijk ogende boterkoek gebakken is, oei dat is wel heerlijk en terugdenkend aan een schoonmoeder die kon bakken als de beste proef ik het al....maar: verschillende mensen, dus ook verschillende smaken! Meneer T is van de appeltaart, mijn persoontje meer van, juist de boterkoek!
Dan blijft het stil in de app, behalve het bericht: hij staat nu in de oven, tja dat…

Haar schitterende uitstraling, charmes en schoonheid; geen verdiensten maar een pluspunt en haar trots springen de beschouwer in het oog vanaf de portretfoto....
Zoals mijn vader, de man die zij huwde, het "Aude sapere" en de "Clarté Francaise" hoog in het vaandel droeg, zo was haar devies: "Ge moet doen wat oew hart oew ingeeft".
Van Vader erfde ik mijn koele verstand, van Moeder mijn heftig kloppend, vurig hart.

"Ter gelegenheid van de Crisis" zijn bij de ingang van ons ziekenhuis computers opgesteld waarachter jongelui hebben plaatsgenomen voor de desinfectie. De tekst op het scherm luidt: "Mammografie 11.00 uur".
Ik word verwacht en ben welkom .Bij de balie van de Afdeling Radiologie is het een komen en gaan van patiënten die allen hun geboortedatum opdreunen en sommige daarvan liggen ver terug in de tijd: negentienachtentwintig, negentienvijfendertig. Een vriendelijke blonde receptioniste verwijst…

Met gekruiste vingers denk ik, het zal toch niet 1 van 3 zijn? Liever niet maar voor het zeggen heb je ‘t niet, immers komen alle goede- maar ook de meeste nare dingen in drie, dus met gekruiste vingers ( nu niet natuurlijk want tikken met gekruiste vingers is geen doen) duim ik nu. Nee ook niet met die vinger in de mond, wie weet komt dat nog maar nu even niet. Wat is er loos nou dat zal ik even zeggen, de wasautomaat is kapot, eh niet helemaal dood, maar slechts een soort van schijndood…

Ik moet eerlijk toegeven: de dames die aan huis kwamen in mijn goede, oude ouderlijk huis en die daar hartelijk ontvangen werden, zoals daar waren de huishoudelijke hulp en mijn vriendinnen, vonden mijn vader wel degelijk een charmeur. En geheel in overeenstemming hiermee was hij er zelf ook wel blij mee en van onder de indruk toen eens, tijdens ons familiereisje, in die Parijse kelder, die dame met die flamboyante, wervelende, bonte rokken uitgerekend Hem uitkoos uit haar publiek en zich tot…

....en zo hadden mijn goede, liefhebbende ouders mij het speelgoedbeertje geschonken.
Op die oude zwart-witfoto staat het afgebeeld op de leuning van het goudkleurige bankstel dat onze woonkamer sierde. Het beertje dat mij zo dierbaar was moet klanken hebben kunnen voortbrengen want in later jaren rapporteerden mijn ouders hoe ik het speelgoeddier vermanend had toegesproken met de taalvaardigheid die ik al vroeg verworven had.
"Niet brommen, popje!" moet ik gezegd hebben.....

Mijn beste vriendin had een wandelroute voor ons uitgezet in ons Landschapspark "De Oude Warande" (ons Sterrenbos waarin alle wegen naar haar centrum leiden) en aan de hand van de cijfers op de paaltjes doorkruisten we het gebied en wandelden we langs de hockeyvelden, eerder bezichtigd met een andere vriendin.
Op een bankje rustend en genietend van een worstenbroodje en een glas ranja ontwaarde ik plotseling Haar, mijn vroegere werkgeefster en ik sprak haar aan: "Bent u niet mevrouw H. van "De…

De man; nee, niet de man; de tweeënzestigjarige jongen die mijn broer is, staart met ondoorgrondelijke, redeloze ogen naar een smurfenfilm.
Zijn thuis is sinds jaar en dag het kleine appartementje in de inrichting waar zijn luttele bezittingen; zijn speelgoed verborgen zijn achter de deur van een muurkast.
Hij moest het ouderlijk huis; de ogen, de handen en de armen van degenen die hem liefhadden al vroeg inruilen voor de onpersoonlijkheid van de verplegers, als waren zij anonieme robots. En…

In die jaren, de jaren waarin ik de lagere school bezocht, waren we thuis geabonneerd op een jeugdblad, genaamd de "Fix en Fox" De kleurige stripfiguren spraken tot de verbeelding van mij en mijn zusje maar bovendien bevatte het weekblad extra bladzijden met afbeeldingen van sterrenstelsels, dinosauriërs en sequoia's en daaruit stelde ik mijn eigen encyclopedie samen. Elf jaar oud en hoogbegaafd verwonderde ik me over de kleurrijke wereld en stelde ik vast dat ons bewustzijn ons universum…

OP Z’N KOP
de wereld staat
op z’n kop
en wij…

De dansschool was gevestigd aan de Korvelseweg. Het zaaltje lag enigszins verscholen, een eindje van de straat af en was te bereiken via een binnenplaats.

Ik was in die tijd nog mooi en jong en droeg de rozerode tafzijden jurk en de schoenen met de plateauzolen waarover ik bijna struikelde en waarmee ik tijdens de foxtrot nauwelijks door de bocht kon komen. De Engelse wals was dan ook mijn favoriete dans.
Simon, die een oogje op me had, placht me in zijn armen te nemen en hij walste met me…

Bij een bekende drogist had ik dit keer een boekje op de kop getikt met veelbelovende kaft voor mijn broer. De kaft vermeldde: "Efteling, wereld vol wonderen". Mijn broer houdt immers zo van "De Efteling".
Bij nadere inspectie en inzage bleek het boekje blanco bladzijden te bevatten in tegenstelling tot de kleurige afbeeldingen van sprookjes die ik had verwacht. Een elegante chauffeur in een lichtpaars overhemd dat hem zeer flatteerde legde met mij de weg naar de inrichting af. Mijn broer…

Een enorm lawaai klonk door het huis, bij binnenkomst, eventjes naar de brievenbus gelopen en bij terugkomst overvalt het enorme lawaai. Kanonnen, waar komt dat vandaan? Al te lang hoef ik niet te zoeken, als op verzoek gaat de badkamerdeur open, vanuit het niets dus. Stukje bij beetje gaat ie verder open en ik kijk stomverbaasd naar het tafereel. De herrie wordt erger, zeg maar oorverdovend. Als de deur een decimeter of twee open is zie ik tot mijn grote verbazing de wasmachine tevoorschijn…

Ze had altijd zo graag gewandeld en de arts die haar terecht had verklaard na de operaties die de sieraden van haar vrouw-zijn hadden verwoest maar niet haar moreel en moed "u is niets bespaard gebleven" had haar geadviseerd veel te wandelen en ze had dit voorschrift in de praktijk gebracht. Stilzwijgend had ze aan mijn zijde voortgelopen; iedere zondagmiddag, jaar na jaar, niet in staat om ook maar een woord uit te brengen, lamgeslagen, verstomd, met een dichte keel door het immense leed dat…

Op de snelweg naast mijn huis komt het verkeer sinds jaar en dag aanstormen. In de nacht lichten de koplampen op, de auto's passeren en vervolgen hun weg. Is ons leven hiermee niet vergelijkbaar; een kort moment van licht tussen oceanen van eeuwige duisternis? Nu heb ik nog niet eens gesproken over die vrachtwagens, gesierd door die trotse en vaak cryptische letters en teksten, die trucks met die stoere jongens achter het stuur. Verder mag niet vergeten worden; de parade van de jankende…

Verbijsterd luister en kijk ik naar het nieuws, eh, kijken en luisteren we samen naar het nieuws moet ik zeggen. De avondklok wordt toegelicht met de acties die we dan niet mogen uitvoeren. Het is hartstikke duidelijk althans voor ons, een probleem is het evenmin, we weten immers niet beter en willen toch allemaal dat het weer redelijk normaal wordt? Dan is medewerking volgens ons geen punt, geen probleem en al helemaal niet als je bedenkt dat we er nooit slechter van kunnen worden, nietwaar?…

Het is nog koud in januari. Mevrouw heeft haar rollator geparkeerd bij de halte van lijn zeven. Ze gluurt als verdwaasd boven haar mondkap uit. De chauffeur van lijn zeven spreekt haar aan: "Hoort u mij, mevrouw?" De dame zou zijn moeder kunnen zijn. Mevrouw stapt in en neemt naast mij plaats.
"Het is niet gemakkelijk" verklaart ze mij "Ik ben zo eenzaam".
De chauffeur is gealarmeerd en roept zijn collega erbij; een Hercules, een he-man met de trotse letters "Service en Veiligheid" breeduit op…