Nog altijd denk ik terug aan Oma E, ze woonde een deur verder dan wij en op de derde verdieping ook nog, ze was een lief oud mensje wat verder niemand had en dol op kinderen en wij als kleintjes vonden oma E een lief mens, ook al,omdat de eigen grootouders ver weg woonden. Elke ochtend als ik naar school moest, stond ze aan het keukenraampje te wachten.
Zodra ze ons zag deed ze het raampje open en zakte er aan een touwtje een rieten mandje naar beneden, elke dag opnieuw met iets lekkers erin.…

Hij noemde mij "Juffrouw Broeckx". Toen ik nog mooi en jong was, schijnt hij wel gecharmeerd geweest te zijn. Ik was zijn buurvrouw en twee keer per jaar moest ik me uitstrekken op zijn onderzoeksbank voor het borstonderzoek. Dan kwam hij met zijn koele handen en kneedde en betastte de lichaamsdelen door en door.
Hij maakte nooit misbruik, echter bij een andere gelegenheid drong hij met de eendenbektang via de kwetsbare vrouwelijke lipjes tussen mijn benen diep door in mijn lichaam en de…

Vandaag lees ik dat kinderen mogelijk de sleutelfactor zijn bij de verspreiding van het Coronavirus. Zal mij benieuwen (niet echt dus) wat voor mening zulke types als Marianne Zwagerman en Jort Kelder daar nu weer over hebben.
‘Dor hout’ moet je snoeien volgens die figuren.
Griezelige opmerking, maar goed als ze echt consequent zijn, zullen ze nu dan ook gaan zeggen, dat je jonge scheuten wel in toom moet houden anders komt dit de plant niet ten goede.
Of zouden ze dat nu niet durven?…

.....en zo herinner ik me tevens hoe mijn goede en zo getormenteerde en betreurenswaardige moeder ons op Oudejaarsavond nooit oliebollen voorschotelde maar hoe ze appelbeignets maakte, een soort alternatieve lekkernij die ook goed voldeed en waarmee we eveneens tevreden waren. Ze was hoe dan ook een ster in de keuken....
En nu hoor ik het vuurwerk en herinner ik me hoe wij, de oude bewoners van het oude huis; oma, vader, moeder en de dochters op die avonden in het verre verleden samen een spel…

....en in die langvervlogen tijd, in de zeventiger jaren, vond nog altijd die verkoop van stoffen plaats in de fabriekshallen van onze stad, die een laatste reminiscentie vormden aan de teloor gegane textielindustrie en ik ging er samen met de allerliefste op af. De balen kleurige stof waren uitgestald op lange tafels en we betastten en keurden ze en uit het rijke en veelzijdige assortiment koos ik een kobaltkleurige wollen stof om een cape van te maken, een misschien enigszins buitenissig…

Af en toe beschouw ik nog wel eens je portret en dan denk ik bij tijd en wijle dat die trekken van hemelse verhevenheid op je gezicht die mij zozeer plachten te inspireren en te herinneren aan eeuwige bovenaardse schoonheid in werkelijkheid een uitdrukking vormden van je onpeilbare droefenis die ik nooit meer heb kunnen stelpen om je verloren geliefde....
De constatering lijkt merkwaardig maar je was niet voor niets acteur.....

Met de "Hovercraft" hadden we de overtocht gewaagd. De boot trok een spoor van opgewekt, opspattend water achter zich aan. In de Britse hoofdstad waren we welkom in een hooggelegen appartement waar we thee dronken en marmelade aten
De Tower met haar kroonjuwelen en de Big Ben maakten veel indruk en in een groot warenhuis kochten we "Liberty"-stoffen om daarvan na thuiskomst feestelijke "Engelse" blouses te vervaardigen. Londen zal ik me zo blijven herinneren en zo graag zou ik de stad eens…

Het was in de tijd dat ik en mijn zus de lagere school bezochten. Onze kerstboom, leunend op een houten staketsel, gesierd met kerstballen en engelenhaar en bekroond door de feestelijke piek, stond als ieder jaar opgesteld in onze woonkamer.
Nu wilde het geval dat we in onze woning een wilde kat huisvestten, een dier dat in feite niet te houden, te handhaven was en dat op een gegeven moment, mateloos aangetrokken door het blinkende, schitterende "speelgoed" in de boom de sprong waagde en…

Het siert nog altijd mijn kamer: ik heb het tegen mijn "schoorsteen" geschoven die overigens geen haard doet branden. Het is Haar lievelingsbureau, van binnen bekleed met de gouden stof waarmee ook ons bankstel bekleed was. Zij, mijn allerliefste die niet meer leeft, beschreef het bureautje eens in haar verlangen schrijfster te worden, menend dat zij daartoe de ambitie, de genen en de aanleg bezat.
De beschrijving bewaar ik nog altijd. De sierlijke, elegante pootjes van het meubelstuk waarvan…

De nacht lag nog boven de stad toen ik op weg ging naar onze Koepelhal waar een markt van antiek, kunstvoorwerpen en curiosa zou plaatsvinden....
Het vertrouwde uithangbord van Woninginrichting "Het Zolderke" begroet mij en de ongastvrije woningen met hier en daar een Kerstversiering aan de gevel sluiten zich voor me af. Op deze stille Tweede Kerstdag, getekend door mijn eenzaamheid, doordringt de kou van december mij. De hemel neemt al lichtere tinten aan als ik op de bus aan het wachten ben.…

Het AD laat in een berichtje weten dat: een gemiste memo medeveroorzaker is van het drama rondom het frauduleuze verhaal van de mensen die in de toeslagenaffaire verwikkeld zitten, een drama van ongekende omvang immers zijn veel slachtoffers te betreuren die ook nog eens ten onrechte beschuldigd werden van fraude! Het zal je maar overkomen, nou het overkwam heel veel mensen maar van het laatste bericht ben ik toch behoorlijk onder de indruk want naar nu blijkt is er waarschijnlijk meineed…

Het natuurgebied "De Drunense Duinen" strekt zich uit zoals voor onze geboorte en ongetwijfeld zoals lang na onze dood. Rondom de stammen van de oude eikenbomen heeft het zand zich opgehoopt en taai wortelen ze in de ondergrond.
We nemen voetsporen van reeën waar op ons eveneens zanderige pad en aan de horizon verheffen zich de geelwitte duinen.
We worden vergast op aangename zonneschijn en tenslotte op een heerlijk worstenbroodje met chocomel aan "onze" houten tafel.

De strakblauwe hemel waarin enkele loodgrijze wolkenpartijen opdoemen mag ons niet verbazen of misleiden: het is wel degelijk de 25e december en op de televisie treedt het ene koor aan na het andere, weliwaar ook met het majestueuze "Once in old King David's city" over de Moeder van het Kindje dat zou moeten Verzoenen maar dat de hardnekkige, diepgewortelde patstellingen nooit meer heeft verholpen.....
En de eenzaamheid omhult me als een ijle atmosfeer die mij de adem beneemt nu zich ook de…

Zo waren die uren met jou, moedertje; die stille, gewijde, meditatieve uren waarin we het voorbije jaar overdachten onder de Kerstboom met haar donkergroene, fijne takken, als op de radio "Stille Nacht, Heilige Nacht" weerklonk. Die uren, buiten het dagelijks gewoel, hadden we voor elkaar gereserveerd....
Vanaf je portret in zwart-wit kijk je sinds jaar en dag mijn kamer van oude vrijgezellin in. Nooit wil ik je nagedachtenis beschamen, moedertje!

De touringcar had haar parcours afgelegd; door Frankrijk, door Zwitserland en tenslotte de Italiaanse grens bereikt. De verliefdheden circuleerden door de gymnasiumklas als een besmettelijke ziekte en ook ik had een oogje op meerdere medescholieren en leraren laten vallen.
De arena in Verona was zeker indrukwekkend en de opvoering van "Aïda ook. Voor een ambtenaarsdochter, een kleinburgerlijk meisje uit een provinciaal milieu, een hele belevenis.
Ook Rome, Florence en Napels werden…

Zo is vandaag 20 December onze dochter jarig, op afstand. Neen, we gaan er niet heen, hebben even met beeld, gebeld. Konden zogenaamde luchtkusjes geven ook, op afstand. Is het moeilijk, oh jazeker, alles gaat immers op afstand? Over vier dagen is haar dochter jarig, dan herhalen we wederom op afstand het ritueel! Niks geen bezoekje, niks geen zingen, niks geen kaarsjes uitblazen niks geen koffie want: we blijven op afstand. Zo moet het, zo hoort het en zo: is het niet anders.
Is het leuk?…

Tanka:
Koolmezen springen
in het winterbos rondom
varens, nog steeds groen;…

De bospaden omcirkelen en omringen het etablissement dat ik ken van een eerdere gelegenheid als betrof het een soort omhelzing en zij monden uit op een zandvlakte waarin een enkele kale stam zich verheft, terwijl we uitzien op zanderige heuvels aan de horizon.
Mijn beste vriendin had een wandeling voor ons uitgestippeld en gelukkig konden mijn benen me nog dragen.
Aan een houten, verweerde tafel, samengesteld uit planken, genoten we nog van worstenbrood en chocolademelk en we togen huiswaarts…

Mijn trouwe Ilonka, mijn kameraad en gezellin van lange jaren, die mij nog altijd gebleven is, heeft een kerstboompje opgesteld in mijn kamer van oude vrijgezellin.
De lieflijke, tedere groene takjes en de kleurige lampjes vormen een tegenstelling met de grauwe hemel buiten en doen denken aan een tafereel uit lang-vergeten kinderjaren in verre tijden, nog onder de ouderlijke liefde en bescherming.
Mijn boompje luidt echter een eenzaam kerstfeest in; het Christelijke feest dat de leugens van de…

De metrobak, waar wij vlakbij wonen, is nooit een item geweest om over te struikelen. Nou zou dat ook niet kunnen want het ding staat op pijlers een heel eind boven de grond en dus kun je er niet over vallen of je zou enorm grote voeten moeten hebben, maar dat terzijde. Jaren geleden belde ik met de RET om te vragen met mijn liefste stemmetje: of nou niemand eens een schoonmaakbeurt kon geven aan dat ding! Dan krijg je een soort van tennisspel, de RET verwees naar de Gemeente en vice versa.…